Izabela Deneseńko

Otworzyłem kurczowo zaciśniętą pięść, a spłoszony koń zeskoczył na podłogę i pogalopował w stronę biblioteki samym środkiem korytarza. Albo tylko tak mi się zadawało.

Widok dobrze znanej mi z gry w szachy planszy początkowo w ogóle mnie nie przestraszył. Z zainteresowaniem patrzyłem na króla z królową, stojących w szmaragdowych koronach gońce, konie i wieże. Dopiero gdy dotarło do mnie, że to naprawdę się dzieje, moim ciałem wstrząsnęły dreszcze, a po chwili, jakby tego wszystkiego było mało, doszły do tego konwulsje, które udało mi się opanować dzięki jednej jedynej znanej mi z telewizji technice oddychania.