Zimowy czas - wiersz

Nieprzyjemny chłód Oplata zmęczoną, nieruchomą twarz Krótki oddech Boi się poruszyć zapadniętą, wątłą piersią Zimne dłonie Szukają ukojenia na kolejnym, gorącym kubku Przemarznięte ciało Domaga się błogiego, zapomnianego ciepła


Zmęczone oczy Szukają złotego, świetlistego blasku Srebrne sopelki lodu Grają w gardle dzwięczne, metaliczne melodie Zaszronione serce Czeka na upragnione, rozgrzewające towarzystwo Smutne emocje Zawieszone w złowrogim, arktycznym letargu


Mimo zimowej aury Nie ma w pobliżu choinki migoczącej kolorami Chłodne powietrze Pozbawione jest zapachu świątecznego stołu Zmarznięte myśli Wyglądają przez otwarte okno Nieprzyjemny dreszcz Przeszywa kształt schowany w lichy koc


Na zewnątrz Lato pachnie soczystą, płodną zielenią Rozgrzany wiatr Droczy się z pierzastymi, lekkimi obłokami Za szybą Pory roku zmieniają się pod wodzą kalendarza Zimowy czas Trwa od lat tylko po drugiej stronie szkła...