WŚCIEKŁOŚĆ - wiersz

chodziłem wśród płomieni
by zgasić ogień we mnie
ugasić
w totalnym piekle
odnaleźć ukojenie
a ty miałaś
skórę zdartą do krwi
łamałaś paznokcie
wyrywając bruk
którym wybrukowaliśmy
nasze serca
by nie zwariować

i gdy spłynęły łzy
i gdy wydarł się krzyk
tłumione przez lata upokorzenie
w całym rynsztunku wypełzło na ulice
nasze dłonie znowu się spotkały
zaciśnięte na kamieniu

nie było już nic
do ocalenia

byliśmy my
do zdobycia