uratowany - wiersz

niegodziwość

w osłonie próżności

pod

cienką powłoką człowieczeństwa

szklane beznamiętne oczy

patrzą na mnie

kierują swój mętny wzrok

na mą duszę

i oto krzyk z głębin mojego ja

przywrócił mnie rzeczywistości

w naiwnym zaślepieniu straconej

gdy w kolejnej

wewnętrznej walce zamieszany byłem

a

kłamstwa kuszą

...na bezdroża sprowadzają

tylko tam 

czas

tak wolno płynie