Król niczego - wiersz

spowici płomieniami zaślepienia

haniebny hołd oddają i pokłon

w ich oczach piekło

Króla

w purpurę przywdziewają

jeszcze cierń na uwieńczenie

to Twoja korona

Królu Niczego

wypaczone umysły obłąkańców wiodą

poprzez mroki ich martwych dusz

w zaślepieniu torują

drogi ku potępieniu

a ich instynkty są ślepe i głuche

Życie staje się wyblakłe

a jakże daleko jeszcze do świtu

gdy to w punkcie agonii

Golgotą nazwanym

zamkną mu oczy

teraz jeszcze łzy jak drogocenne perły

w nich lśnią

jak cień błąka się w swoich myślach

nieodległą już widząc przyszłość

i mnie

przez czasu pryzmat

co to jak Judasz

zdradziecki pocałunek na policzku składam

co jak Piotr

po trzykroć się go zapieram

i nie z bojaźni bynajmniej

w bólu z mych oczu płyną łzy

gorzkie są me dni

i uciekam sam od siebie

brzydząc się tym co we mnie

tak wielu Cie nie zna

tak wielu nie chce znać

Królu bez królestwa

W cierniowej koronie Królu

Królu niczego

Złam moją wolę ogniem i żelazem

bo cóż ja mogę sam z siebie

Swym Cyrenejczykiem mnie uczyń