ubywanie - wiersz

w tym naszym ubywaniu jest też coś wzniosłego

i dobro z nas uchodzi i zło jednakowo

by się umościć w błogiej niepamięci

a nasze ruchy niegdyś tak gwałtowne

już złagodniały wraz z sztywnością stawów

słów obraźliwych brak na podorędziu

jesteśmy dostojni w swej nagłej niewiedzy

którędy iść należy by dojść lub się zbliżyć

zamarli w pół kroku jak niedrogowskazy

w tym naszym ubywaniu

jesteśmy jak słup soli obmywany deszczem

jak bałwan śniegowy w słońcu bezlitosnym

bledniemy w oczach tak jak fotografie

które tym piękniejsze im mniej na nich widać

gdy pozostaje tylko domniemanie

schniemy powoli na ostatnim wietrze

do drzew bezlistnych wciąż bardziej podobni

stoimy w ich gąszczu niezauważalni