Śmierć Poety - wiersz

Gdy Poeta umiera
Świat się na gorsze zmienia
Traci wtedy kolory
Na zewnątrz wychodzą zmory

Poeta , którego ja znam
Pod drzewem które sam
Piórem swym stworzył
Bramy swe dla śmierci otworzył

Już on jest bezbronny
Leży taki cichy i spokojny
Ze śmiercią jest pogodzony
Ale życiem jest zawiedziony

Już tam Poeta dogorywa
Więź z życiem powoli się zrywa
Nie jest ona przecie ze stali
Przy śmierci wszyscy jesteśmy mali

Świat swojego Poetę dziś traci
Jednego ze swych ziemskich braci
Więcej on już nie napisze
Coż poradzić , takie życie

Nagle nad ziemie się unosi
Chór słowików jego sławę głosi
Wznosi się on do nieba
Jedna chwila i już go nie ma