Rude anioły - wiersz

Rude anioły jak milion z nieba całkiem rudych aniołów – na głowę jesiennie kroplą deszczu o szyby oczu brązowych z wiatrem w otwarte ramiona mglisty obraz rozpięty miękkim płomieniem w konarach dotykam dłonią spokojną srebrnym palcem rosy. w liściach szeleście stóp biegnących parkiem ławek sennych samotnych z kamienieniem płonącego kasztanu serce jesiennie westchnieniem tęsknym aleją – do Ciebie