Pod cerowane obłoki - wiersz

Kiedyś popadli i się udali 

pod kraty włazów, 

płoty czy mosty, 

przez marginesy nieludzkiej skali 

równią pochyłą po linii prostej. 

Z latarką w ręku siebie zbierali. 

Po zdartych łachach, 

po szkle czy sznurkach. 

Zgniotami puszek zakołowali

i już ich nie ma na podwórku. 

Zmarkotniał śmietnik niebebeszony, 

żelazną paszczą dziarsko nie kłapie. 

Noc ogłuszona ukrywa braki 

w stercie kartonów 

tuż pod trzepakiem. 

Marzną nad ranem 

bez kołdry z gazet 

na wolnych ławkach drzemki drewniane. 

Kij nie zamierza powzruszać koszy, 

bezpańskich petów nikt nie dożarzy. 

A oni tak jak stali poszli, 

przez krawężniki 

na drugą stronę. 

W dziurawych czapkach taszczyli myśli 

do kwater bliżej nieokreślonych. 

Do ciszy po tym co było pieskie, 

po życiu ciętym 

na cienką nutę. 

Na pańskie trawy hali niebieskich 

przez ucho bramy w igle wykłutej.