Paraphrasis Nocte - wiersz

,, Paraphrasis Nocte ''

Me uszy od dawna głosów nie słyszały,

cisza je zabijała- a one cierpiały.

Zmysły traciłem, samotnie umierałem,

oddawałem to co niegdyś wygrałem...

Całe życie oczekiwałem dźwięku, skinienia,

by moje istnienie nabrało znaczenia.

Ale gdy przyjemności i dobra na świecie szukałem,

ja tylko zło i cierpienie wokół spotykałem.

Kiedyś powietrza zawzięcie słuchałem,

bo twoją mowę w żywiołach słyszałem.

I gdy ja spodziewam się stanu uniesienia,

ty dajesz mi kielich żalu i cierpienia.

Odejdź ! Precz- nie chcę ciebie !

Przysięgam na Boga ( tego w niebie ),

że ile we mnie uczuć prawdziwych,

ja nie powiem do ciebie w języku żywych !

Odeszłaś, zniknełaś - przepadłaś na wieki,

teraz tylko moje zamknięte powieki,

przewodnikiem moim, bez chwili westchnienia,

oprowadzają mnie po kraju milczenia.

Zegary- podłe pomioty nicości,

w swej prostocie i doskonałości.

Życie moje kradną, czas mój zabierają,

gdy łza na policzku- północ wybijają.