Pan P - wiersz

pan P pyta panią J vel W co ją gryzie, może rozgryzie, zagryzie wargi i przegryzie aortę dymnego poświęcenia, zagryzie, rozgryzie i przegryzie i wykiełkuje w nim ziarenko antyodium ssania, bo już silnik się zatarł, a jechać się chce, na południe, na Kaszuby i do kraju wiolinowych wiśni, pan P pieści uszy J vel W, tak chce rozpieścić, tak chce rozsznurować i zalać deltą oczyszczonych, przefiltrowanych odpadów komunalnych, aby spłodzić dziecko w jej myśli, które pan P wcieli do swojej armii czcicieli dominacji tulipana nad stokrotką, panu P chmurzy się pielęgnacja, i skrapla ścisk zapachu w dłoni, choć zachwytu nie można zamknąć w buteleczce różowej, jaśminowej bądź pękatej, i nie-od-czuł, że nie degustacja a delektacja, to właśnie ta latarnia morska Piotr Kaczorowski Lublin, 12 Lipca 2006