Odpuść Nam Wodo - wiersz

Wodo, tak mi cię żal, życie

z ciebie płynie od zarania,

tak mi cię szkoda.

Opowiadałaś swój ból latami.

Pomruki ziemi i nieba karały

nas przedsmakiem grozy, topiel

wyschła, wróciła ignorancja faktów.

Puściły tamy, cierpliwość kona.

Hydra nadal wypluwa kalekie miasta,

rozum udaje władzę,

pazerna bezmyślność

konsumuje luksus.

Natura wzbiera, rośnie gniew

w akcie nauczania, behawioryzm

sztandarem poznania. Macierz

nieujarzmiona broń wytrąca.

I oto jest spektakl,

hekatomba prawdy.

Odpuść nam żywicielko.