W Segowii 2 - wiersz

Żar, kostka na drodze rozlewa się słońcem,

ruch stóp wlecze po chodniku leniwe ciało.

Kamienne łuki na dwóch piętrach nie niosą

wody od dawna rurami płyną do domów.

Dotykam tysiącleci, wygładzona chropowatość

refleksja klamry czasów, kto kładł tutaj rękę?

Wielu obojętnie zalicza akwedukt, katedra, siła

panorama, przetrwanie śnieg w zagłębieniu gór.

Ulica wystawia krzesła przy stolikach, dzbanki

sangria z lodem smak wina wnika pomarańczą

w spocone koszule, wachlarze nie nadążają, war

plus trzydzieści cztery codziennie w południe .

Podziemie wypluwa marki aut, przyjemnie

trzasnąć chłodnymi drzwiami, połknęło bilet,

po drodze serpentyny osto zakręcane zamek

San Ildefonso i park w greckich fontannach.