Objaw obłędnego koła - wiersz

trącam niebo łokciem
po tamtej stronie
obłoki rozrzucają sól
nie widać
jak łzawią bezbronne oczy
może ktoś ocaleje
w lesie spowitym słoną ciszą

z kolorów jesieni
lubię ten późno kasztanowy
obnażony między drzewami
bez skandali i polityków

na okularach cień kobiety
i odrobina psiej filozofii
nasz niedzielny spacer
tak od jutra będziemy młodsi

dziś w oddali gra harmonia
to taki klimatyzator
dla uczciwie chorych