łowcy - wiersz

Ponura ciemna noc opętała świat, 
W ciemności budzi się nieznany dotąd praświat.

Z przesiąkniętej wilgocią mogiły,
Wynurzają się zgliszcza zwłok przegniłych.

Zgniłe korpusy ciał żywią się ciemnością,

I radują się przerażliwą nocną wolnością.

wyczuwają zapach ludzkiej ciepłej krwi,
Żywią sie strachem i cierpieniem ludzi.

Kryją sie w każdym ciemnym zakamarku,
I wywołują zimny pot i oddech na karku.

Z każdym ich krokiem gniją rośliny,
A kto ich spotka robi się bladosiny .

Wejdą do domu każdą możliwą szczeliną,
Każdy ich wydech przesiąknięty jest formaliną.

Czujesz ich obecność w każdym ciemnym rogu,
Nieraz składałeś przez to modlitwy Bogu.

Zakradną się w najmniej oczekiwanym momencie,
Ale poczekają aż światło zniknie wszędzie.

Atakują we śnie jak człowieka sen zmorzy,
Niejeden już grzesznik świtu nie dożył.

Wyrywają wnętrzności z ludzkiego ciała,
Szepczą do ucha z łaciny "animam meam"

Po ofierze zostają tylko zakrwawione  zgliszcza,
I zgniłe w pokoju doniczkowe igliszcza.

Nikt ich jeszcze na oczy nie widział,
Lecz wieczorami unikajcie zgniłych ciał.

Bo jeśli macie coś  wielkiego na sumieniu,
Wyzbądźcie  się tego, albo nie umkniecie ich łaknieniu.