Legion niewiernych - wiersz

Tysiąc, tylu za mną goni,

Zero, tylu wiernych dziś mnie broni.

Bo to są tak zwani przyjaciele,

Dużo chcą od ciebie, a dadzą Ci niewiele.

Prawdę widzę w każdej duszy,

Tylko miłość, tylko ona mnie ogłuszy.

Proszę Śmiercio zabierz mnie,

Nie chce cierpieć, dogoń mnie.

Jestem słaby, tu i teraz,

Straszy mnie żołnierzy wrzask.

Legion niewiernych to moi wrogowie,

Pomaga im Olimp, i z niego bogowie.

Gonią mnie wszyscy z Zeusem na czele,

Straciłem większość, zyskałem niewiele.

Zyskałem jedną, jakże cenną naukę,

Ludzie to jednostki marne, ślepe i głuche.

Wątłe ciała, ślepia puste,

Wątłe honorem, strachem tłuste.

Kłamali wszyscy, z bliskimi na czele,

Przyjaciel, a wróg, różnią się niewiele.

Prosiłem każdego, o odrobinę pomocy,

Otrzymałem odrzucenie, pełne przemocy.

Pełne cierpienia, bólu, zwątpienia,

Dzisiaj mnie kochasz, jutro zdanie zmieniasz.

Wiesz co jest złe, wiesz co zabija,

Wiesz kto mnie goni i wiesz kto dobija.

Proszę pamiętaj, bo ja już odchodzę,

Patrz na ludzi z pogardą  wielb gdy przechodzę.

Proszę zacznij uciekać, bo już nie nam siły,

Kończę jako pustka, błagam dzieci, żeby mnie zabiły.