jej portret - wiersz

przez życie idzie chwiejnie
z poczuciem wartości
na ciągle za niskich obcasach

gra namiętnie w domino
ma stos niepasujących do reszty
poniedziałków

czasami potrafi jeszcze
wymazać z przyszłości przeszłość
przez chwilę po prostu być

oddycha wtedy spokojniej
uśmiecha się
bez złudzeń i bez wzruszeń
z wahadłem zamiast serca

pytana o prognozę niepogody milczy

metafizyczną potrzebę déjà vu
zaspokaja na huśtawce