Gustaf Fröding „Pocieszenie” - wiersz
(przekład)
Kiedy przychodzi smutek, gdy noc się zapali
w dzikich lasach, po których człowiek kroczy
ten ufający światłu, które ma w oddali
i blask, który się stamtąd wyłania i migocze?
Czy one w żartach błyskają i w żartach uciekają,
którego latarnika biorą za człowieka z latarnią?
Nie wypłakuj smutku, póki mózg nadąża
w półśnie zmęczonym otrzymasz pocieszenie,
to wędrujące, które idzie i w sen cię pogrąża
na puchu miękkiego mchu jest miłym marzeniem.
A kiedy obudzisz się z mrocznego snu,
zobaczysz poranne słońce w zakamarkach lasu.
tłum. ze szwedzkiego Ryszard Mierzejewski
Tröst
När sorgen kommer, som när natten skymmer
i vilda skogen, där en man går vill,
vem tror på ljuset, som i fjärran rymmer,
Och sken som skymta fram och flämta till?
På skämt de glimta och på skämt de flykta,
vem tar en lyktman för en man med lykta?
Nej, sörja sorgen ut, tills hjärnan domnar
i trötthetsdvala är den tröst vi fått
- det är som vandrarn, som går vill och somnar
på mossans mjuka dun och sover gott.
och när han vaknar ur den skumma drömmen,
ser morgonsolen in i skogens gömmen.
z tomu „Nya dikter”, 1894