Gniew burzy - wiersz

późne lato zaskoczyło nas burzą

chociaż chmury zbierały się od dawna

pioruny tłumione w sobie zbyt długo

potok żalu znalazł ujście oczami

wszystkie rysy nieleczone pęknięcia

otwarły się jak zaognione rany

i zanim lunął oczyszczający deszcz

grad przekleństw dopełnił bezmiaru zniszczeń

lament uśmierzany zimnym powiewem  

wiatru kulił się jak płocha mimoza

pod dotykiem zlodowaciałych dłoni

przechodząc z łkania w arytmiczny oddech

nieprawda że wszystko da się naprawić

pęknięty dzwon nie zabrzmi już tak samo

a z tego gruzu nie odbudujemy

domu…przyda się na nowy fundament