Do mamy-życie przemija - wiersz

I nadszedł ten dzień wrześniowy

gdy wtulona w moje ramiona

odchodziłaś tak cicho,z pokorą

jakby sam Jezus konał.

Prosiłam,otworz oczy

lecz nie dalas już rady

ale słyszałaś mą prośbę

i zamrugałas dwa razy.

Wiedziałaś że jestem przy Tobie

czułas mój dotyk na dłoni,

delikatne muśnięcie w policzek

w tej ostatniej minucie agonii.

Niech świat się zatrzyma i patrzy

bo moja mama kona

niech samochody staną

a ludzie złożą ramiona.

Niech pochylą glowy w skupieniu

bo oto odchodzi czlowiek,

ból straszny przeszywa me serce

bólu koniec i na nowo poczatek.

W studni łez widać dno

plakać już nie mam siły

tak straszny czuję żal

że już sie nie zobaczymy.

Chociaż nie jesteś już przy mnie

lecz w mym sercu zostaniesz na zawsze

Twoja miłośc,dobroć i troska

są dla mnie najwiekszym skarbem.

Epitafium;cyt.

Odeszłas tak cicho,bez słów pożegnania

Tak jakbys nie chciała swym odejściem smucić

Tak jakbyś wierzyla w godzinie rozstania

Że musisz niebawem z dobrą wieścią wrócić...