Biebrzański Park Narodowy - wiersz
Ctrl+X/C/V
Bydgoszcz, 24.01.2018
Biebrzański Park Narodowy
Nazwę swoją zawdzięcza
Przepięknej rzece Biebrzy,
Która swój początek zaczyna
Na południe od Nowego Dworu.
Dalej powolutku się kręci
Po cudownej krainie
Aż do swego ujścia,
Gdzie w wodach Narwi ginie.
W parku w stanie naturalnym
Wiele roślin spotkać można.
Dominuje w nich świerk i brzoza niska,
Żurawina,borówka czy wierzba lapońska.
Wiele rosnących tu gatunków roślin
Jest w Polsce na liście zagrożonych.
Dowiedzieć się o tym można z gablot
Na mostku turystycznym umieszczonych.
Przestrzegać zatem należy ich treści
Pielęgnować co natura nam dała,
Gdyż wszystko tam się mieści
By przyroda nietknięta została.
Znajduje się tu fauny bogactwo.
Zimujące w twierdzy Osowiec nietoperze,
Lęgowe liczne ptactwo
I migrujące gęsi oraz żurawie.
Przeczysta rzeka w swych wodach
Wiele gatunków ryb posiada,
Liczebność ich jest większa
Niż w innych nizinnych Polski rzekach.
Str 2
Specyfika środowisk bagiennych
Sprzyja zagęszczeniu nornika.
Wydra zaś w swych ruchach zwinnych
Po wodzie szybko umyka.
Bobry cicho i majestatycznie
Po wodzie pływają
Zbiorowisko ich jest liczne
I miejsce to za swoje uznają.
Nieraz się wilk pokaże-
Głodny jest zapewne.
W swym cichym zamiarze
Chce zdobyć pożywienie cenne.
Park ten to ostoja łosia w Polsce.
Z godnością wśród traw się porusza
Jest to idealne dla niego miejsce
I panująca tu wielka cisza.
Przepiękny ten zwierzak
Oczy nasze pieści
Trzcinę i każdy krzak
W porożu swoim mieści.
Rozgarniając je na boki
Idzie naprzód śmiało
Ludzi się nie lęka
Bo tu ich jest mało.
Ludzie darzą go szacunkiem
Choć nieraz w polu szkodę zrobi.
Jest jednak pięknym zwierzęciem
I park biebrzański zdobi.
Str 3
Bezkresne łąki i kręta rzeka
Serce człowieka raduje.
Choć czas szybko ucieka
To każda istota tu dobrze się czuje.
Patrząc w bezgraniczną dal
W istniejące tu cuda przyrody
Człowiekowi jest wielki żal
Opuszczać te naturalne ogrody.
W nich słychać radosne świerszcze
I głośne owadów cykanie,
Jak trzcina szeleszcze
I w górze orlika wołanie.
Róż no kolorowe motyle latające
A w trawach czajki krzyczące.
Wielki ten koncert i widowisko
Pozostanie nam zawsze blisko.
Nurt Biebrzy powolny
Przyciąga wielu kajakarzy.
Płyną w sposób dowolny
Oglądając z bliska te krajobrazy.
Nad nimi błękit nieba
W około zieleń i woda przeczysta.
Wiele starań trzeba
By taka na zawsze pozostała .
By następne pokolenia
Radość tu znajdowali
Do dalszego swego istnienia
I o niej nigdy nie zapominali.
Wiktor Hys
Bydgoszcz, 24.01.2018
Biebrzański Park Narodowy
Nazwę swoją zawdzięcza
Przepięknej rzece Biebrzy,
Która swój początek zaczyna
Na południe od Nowego Dworu.
Dalej powolutku się kręci
Po cudownej krainie
Aż do swego ujścia,
Gdzie w wodach Narwi ginie.
W parku w stanie naturalnym
Wiele roślin spotkać można.
Dominuje w nich świerk i brzoza niska,
Żurawina,borówka czy wierzba lapońska.
Wiele rosnących tu gatunków roślin
Jest w Polsce na liście zagrożonych.
Dowiedzieć się o tym można z gablot
Na mostku turystycznym umieszczonych.
Przestrzegać zatem należy ich treści
Pielęgnować co natura nam dała,
Gdyż wszystko tam się mieści
By przyroda nietknięta została.
Znajduje się tu fauny bogactwo.
Zimujące w twierdzy Osowiec nietoperze,
Lęgowe liczne ptactwo
I migrujące gęsi oraz żurawie.
Przeczysta rzeka w swych wodach
Wiele gatunków ryb posiada,
Liczebność ich jest większa
Niż w innych nizinnych Polski rzekach.
Str 2
Specyfika środowisk bagiennych
Sprzyja zagęszczeniu nornika.
Wydra zaś w swych ruchach zwinnych
Po wodzie szybko umyka.
Bobry cicho i majestatycznie
Po wodzie pływają
Zbiorowisko ich jest liczne
I miejsce to za swoje uznają.
Nieraz się wilk pokaże-
Głodny jest zapewne.
W swym cichym zamiarze
Chce zdobyć pożywienie cenne.
Park ten to ostoja łosia w Polsce.
Z godnością wśród traw się porusza
Jest to idealne dla niego miejsce
I panująca tu wielka cisza.
Przepiękny ten zwierzak
Oczy nasze pieści
Trzcinę i każdy krzak
W porożu swoim mieści.
Rozgarniając je na boki
Idzie naprzód śmiało
Ludzi się nie lęka
Bo tu ich jest mało.
Ludzie darzą go szacunkiem
Choć nieraz w polu szkodę zrobi.
Jest jednak pięknym zwierzęciem
I park biebrzański zdobi.
Str 3
Bezkresne łąki i kręta rzeka
Serce człowieka raduje.
Choć czas szybko ucieka
To każda istota tu dobrze się czuje.
Patrząc w bezgraniczną dal
W istniejące tu cuda przyrody
Człowiekowi jest wielki żal
Opuszczać te naturalne ogrody.
W nich słychać radosne świerszcze
I głośne owadów cykanie,
Jak trzcina szeleszcze
I w górze orlika wołanie.
Róż no kolorowe motyle latające
A w trawach czajki krzyczące.
Wielki ten koncert i widowisko
Pozostanie nam zawsze blisko.
Nurt Biebrzy powolny
Przyciąga wielu kajakarzy.
Płyną w sposób dowolny
Oglądając z bliska te krajobrazy.
Nad nimi błękit nieba
W około zieleń i woda przeczysta.
Wiele starań trzeba
By taka na zawsze pozostała .
By następne pokolenia
Radość tu znajdowali
Do dalszego swego istnienia
I o niej nigdy nie zapominali.
Wiktor Hys
Bydgoszcz, 24.01.2018
Biebrzański Park Narodowy
Nazwę swoją zawdzięcza
Przepięknej rzece Biebrzy,
Która swój początek zaczyna
Na południe od Nowego Dworu.
Dalej powolutku się kręci
Po cudownej krainie
Aż do swego ujścia,
Gdzie w wodach Narwi ginie.
W parku w stanie naturalnym
Wiele roślin spotkać można.
Dominuje w nich świerk i brzoza niska,
Żurawina,borówka czy wierzba lapońska.
Wiele rosnących tu gatunków roślin
Jest w Polsce na liście zagrożonych.
Dowiedzieć się o tym można z gablot
Na mostku turystycznym umieszczonych.
Przestrzegać zatem należy ich treści
Pielęgnować co natura nam dała,
Gdyż wszystko tam się mieści
By przyroda nietknięta została.
Znajduje się tu fauny bogactwo.
Zimujące w twierdzy Osowiec nietoperze,
Lęgowe liczne ptactwo
I migrujące gęsi oraz żurawie.
Przeczysta rzeka w swych wodach
Wiele gatunków ryb posiada,
Liczebność ich jest większa
Niż w innych nizinnych Polski rzekach.
Str 2
Specyfika środowisk bagiennych
Sprzyja zagęszczeniu nornika.
Wydra zaś w swych ruchach zwinnych
Po wodzie szybko umyka.
Bobry cicho i majestatycznie
Po wodzie pływają
Zbiorowisko ich jest liczne
I miejsce to za swoje uznają.
Nieraz się wilk pokaże-
Głodny jest zapewne.
W swym cichym zamiarze
Chce zdobyć pożywienie cenne.
Park ten to ostoja łosia w Polsce.
Z godnością wśród traw się porusza
Jest to idealne dla niego miejsce
I panująca tu wielka cisza.
Przepiękny ten zwierzak
Oczy nasze pieści
Trzcinę i każdy krzak
W porożu swoim mieści.
Rozgarniając je na boki
Idzie naprzód śmiało
Ludzi się nie lęka
Bo tu ich jest mało.
Ludzie darzą go szacunkiem
Choć nieraz w polu szkodę zrobi.
Jest jednak pięknym zwierzęciem
I park biebrzański zdobi.
Str 3
Bezkresne łąki i kręta rzeka
Serce człowieka raduje.
Choć czas szybko ucieka
To każda istota tu dobrze się czuje.
Patrząc w bezgraniczną dal
W istniejące tu cuda przyrody
Człowiekowi jest wielki żal
Opuszczać te naturalne ogrody.
W nich słychać radosne świerszcze
I głośne owadów cykanie,
Jak trzcina szeleszcze
I w górze orlika wołanie.
Róż no kolorowe motyle latające
A w trawach czajki krzyczące.
Wielki ten koncert i widowisko
Pozostanie nam zawsze blisko.
Nurt Biebrzy powolny
Przyciąga wielu kajakarzy.
Płyną w sposób dowolny
Oglądając z bliska te krajobrazy.
Nad nimi błękit nieba
W około zieleń i woda przeczysta.
Wiele starań trzeba
By taka na zawsze pozostała .
By następne pokolenia
Radość tu znajdowali
Do dalszego swego istnienia
I o niej nigdy nie zapominali.
Wiktor Hys