#ME - zwiastun książki Joanny Fabickiej - tv

#totalfakszit Piłeś, nie jedź. Paliłeś, nie rzygaj. Nie ma to jak spektakularne entrée w nowej budzie.
Tak zaczyna się nowa powieść Joanny Fabickiej #me. 

W rolach głównych: nastoletnia Sara – za duża, za gruba introwertyczka chodząca w martensach i rozciągniętych koszulach oraz Ewa, jej matka – atrakcyjna, trzęsąca miasteczkiem dziennikarka i zaawansowana alkoholiczka.

Sara nie ma lekko. Na co dzień, w elitarnym liceum, mierzyć się musi z klubem durnych, uprzywilejowanych, pięknych i aroganckich (w skrócie DUPA). Po szkole skazana jest na nieobliczalną matkę, która po kilku głębszych (a bywa, że i na trzeźwo) potrafi zafundować taki emocjonalny rollercoaster, że najbardziej ekstremalne kolejki górskie na świecie nie mogą się z nim równać. Zresztą żadnych wycieczek do parków rozrywki Sara nie zalicza. Nie spędza też zimy w Alpach, szusując na najnowszym modelu nart, nie ma prywatnych lekcji tenisa i nie uczy się angielskiego z przystojnym nativ speakerem. Ma za to lęk, upokorzenie i wstyd – niemal na każdym kroku.

Tęskni za świętym spokojem, pełną lodówką i za ojcem, którego nie pamięta. Codziennie wysłuchuje od matki życiowych rad, że warto zapalić trawkę, wcześnie stracić dziewictwo, bo tak zdobywa się przyjaciół, i że stanowczo nie powinna tyle jeść. W międzyczasie słucha dołujących kawałków Amy Winehouse, biega po piwo dla skacowanej rodzicielki i próbuje przetrwać kolejną noc na zimnej klatce schodowej.

Kiedy pijana Ewa potrąca samochodem człowieka, Sara podejmuje walkę o siebie. Na tej drodze spotka nieoczekiwanych sprzymierzeńców: bezdomnego Stefka – rezydenta pobliskiego domu Brata Alberta oraz Nikolasa – szkolnego przystojniaka, syna miejscowego bogacza. Wyprawa w nieznane, jaką okaże się proces dojrzewania, przyniesie Sarze nieoczekiwane odkrycia na temat samej siebie, rodzinnych tajemnic i miłości… Czy rzeczywiście: #slave to love Miłość jest dowodem na to, że Bóg ma czarne poczucie humoru?

Joanna Fabicka, matka dwóch dorastających córek napisała porywającą, bolesną, lecz pełną zaskakującego humoru powieść o dojrzewaniu, współuzależnieniu, miłości i samotności. Tu rzeczywistość nijak się ma do nieśmiałych, młodzieńczych marzeń, a zwykła codzienność to sport ekstremalny. 

Ta książka to wzruszający, niezwykle pomocny prezent zarówno dla zagubionych nastolatków, jak ich równie zagubionych rodziców. Zawsze jest przecież jakieś jutro_

Reżyseria: Sławomir Fabicki
Scenariusz: Joanna Fabicka, Sławomir Fabicki
Zdjęcia: Piotr Szczepański
Wystąpili: Michalina Olszańska, Magdalena Boczarska, Tomasz Włosok
Kierownictwo produkcji: Konstancja Sawicka
Scenografia i kostiumy: Barbara Ferlak
Charakteryzacja: Anna Kieszczyńska
Muzyka: Marzena Majcher
Dźwięk na planie: Katarzyna Szczerba
Montaż: Sławomir Fabicki, Piotr Szczepański
Udźwiękowienie: Juliusz Kłos
Gaffer: Marek Wojtaszewski
Oświetlenie: Brutus Film
Asystenci kierownika produkcji: Julia Włodarczyk, Oskar Wendorff
Podziękowania dla OZS-Dom - Osiedla Montwiłła-Mireckiego; Joanny Upirów i Julii Kumańskiej, sklepu Cat Cat. 
Produkcja: wydawnictwo YA! / Grupa Wydawnicza Foksal