w kwietniu zeszłego roku

W 2012 roku w kwietniu, na olimpiadzie sportów umysłowych nie zabrakło umysłów ze wszystkich okolic, z Pomorza, z Podkarpacia, z Wielkopolski i z Podlasia, ze wschodu i z zachodu, ze środka Polski i z jej końca.   Wytoczyły dziewczyny swe działa, zegar odmierzył czas i naraz wszystkie ruszyły, jednakowo każda z marzeniem wygrania tego pierwszego spotkania na placu boju, dlaczego?   bo to odwieczna żądza i pragnienie zdobycia uznania i pokazania, że jestem najlepsza, lepsza, dobra, niezła, że chcę, że się staram, dlaczego? bo to zabawa a jednocześnie łamigłówka ciekawa, bo to gra czysta, i tutaj nie ma ściągania, rywalizacja na najwyższym poziomie,   twarze zamyślone, skupione, nie wszystkie, niektóre rozbawione, inne pogodne, uśmiechnięte, wesołe, już jest pierwsza wygrana, już jest pierwszy zachwyt, jest też pierwszy smutek, jest też pierwszy zawód,   jest też analiza, trener pokazuje, tam pochwali, tutaj powie: dobrze, a tu dowali, że brak myślenia, po co taki ruch,  to przez nerwy i ten czas gonitwy, co nakazuje zrobić krok, bo potem, kiedy skupienie wzmożone czasu braknie, na pionkowe lub wieżowe końcowe wyliczenie.   podsumowując, Olimpiada była udana, partie trudne, poziom uczestniczek wysoki,   przed Panią Me dużo zadań, dużo pracy, by znowu za rok cały spotkać tych co dowiedli i pokazali, że można, że trzeba walczyć, bo zwycięstwo jest piękne, bo zwycięstwo nie ma granic.