Upiór w operze- ROZDZIAŁ 9

ROZDZIAŁ 9
- Tak, wiem. To było bardzo lekkomyślne.
- Dlaczego więc tak się pani zachowała?
- Sama nie wiem. Coś mnie sparaliżowało. Nie byłam w stanie się ruszyć. Bardzo dziękuję, że mnie pan ocalił. Gdyby nie pan....
- Nie miałbym powodu, żeby panią ratować. Proszę potraktować tę kolację jako rekompensatę.
- Czyli na kolejną mogę liczyć dopiero za rok?
- Czemu dopiero za rok?
- Żeby znów stanąć na drodze żyrandolowi...
- Przypominam, że coś mi pani obiecała.
- To prawda, ale dla kolacji...
Lamorte się roześmiał.
- A więc chciałaby pani ponownie zjeść ze mną kolację?
- Oczywiście!
- Dlaczego?
- Bo bardzo przyjemnie się z panem rozmawia i kolacja jest przepyszna.... Czy to skromność czy brak poczucia własnej wartości wprawił pana w zakłopotanie?
- Ale... przecież... Mademoiselle, ja jestem Upiorem, straszliwą kreaturą, którą ludzie zesłali do podziemi.
- To właśnie ludzie uczynili pana Upiorem, to oni zrobili z pana potwora. Może jest pan czasem wybuchowy, a przeszłość nie była usłana różami, ale na litość Boską, nie jest pan potworem!
- Albo jest pani tak mądra, że widzi to, czego nikt, nawet ja, nie widzi, albo tak niesamowicie głupia i naiwna, że wierzy w coś, co jest tylko wytworem pani wyobraźni.
- Jest tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać. Musi mi pan zaufać i pozwolić się poznać.
- Pierwszy raz widzę osobę, która chce mnie poznać bez względu na to, co odkryje.
- A Christine nie chciała?
- Ona widziała we mnie tylko swojego nauczyciela i Anioła zesłanego przez ojca... Ech! Proszę o niej nie wspominać. To bolesny temat.
- Przepraszam i obiecuję, że o niej nie wspomnę.
- Dziękuję, matka musi być z pani dumna. Jest pani dobrym dzieckiem.