Upiór w operze- ROZDZIAŁ 32

ROZDZIAŁ 32
Laura powróciła do szkoły. Od samego początku miała problemy z nauką. Kompletnie nie mogła się skupić. myślała tylko o wieczornych spacerach z Erykiem, na które zabierał ją codziennie. Małgorzata postanowiła interweniować u samego Lamorte'a. Napisała więc do niego list.
Drogi Panie Eryku,
Jestem bardzo zaniepokojona nauką mojej córki. Strasznie się opuściła w szkole. Cały czas chodzi rozkojarzona. Jej wychowawca prosił mnie, abym z nią porozmawiała. Niestety, nie przyniosło to skutku. Wydaje mi się, że jest Pan już jedyną osobą, która może jakoś wpłynąć na tę dziewczynę. Jest Pan dla niej dużym autorytetem, więc może Pana posłucha. Bardzo proszę o pomoc!
Z poważaniem,
Małgorzata Lovemour"
Była sobota. Dzień lekcji śpiewu.
- Przyniosłam panu książkę, o którą pan prosił- powiedziała Laura tuż po przekroczeniu podziemnej bramy.
Eryk siedział przy stole tyłem do dziewczyny.
- Dobrze, dziękuję. Proszę usiąść, muszę z panią porozmawiać.
Panna Lovemour położyła "Upiora" Leroux'a obok łokcia mężczyzny i usiadła naprzeciwko niego.
- Czy coś się stało?- spytała zaniepokojona.
- Doszły mnie słuchy, że bardzo się pani opuściła w szkole...
- Skąd pan wie? Od mojej mamy?
- Ona bardzo się o panią martwi, drogie dziecko. Przez nasze lekcje zaniedbała pani naukę. Jeśli się pani nie poprawi, będę zmuszony zaprzestać spotkań. Choć zrobię to z bólem serca.
- Poprawię się, obiecuję. Tylko potrzebuję trochę czasu w nadrobieniu zaległości.
- Dobrze. Od tej pory będziemy się widywać tylko raz w tygodniu podczas lekcji. Dopóki się pani nie poprawi, nie będzie wspólnych spacerów.
- A jeżeli czegoś nie zrozumiem i będzie mi potrzebna pomoc w opanowaniu materiału, mogę na pana liczyć?
- Oczywiście, służę na tyle, na ile będę w stanie.
- Bardzo panu dziękuję!
Laura wstała od stołu i uścisnęła przyjaciela.
- Dobrze już. Wystarczy. Zacznijmy lekcję.
Zbliżały się święta Bożego Narodzenia. Laura ciężko pracowała, żeby poprawić oceny. Małgorzata była dumna z córki i bardzo wdzięczna Erykowi za pomoc. Lamorte zauważył też nieprawdopodobną poprawę głosu uczennicy. Nawet Christine, która powoli odchodziła w niepamięć, nie dorównywała Laurze talentem.