tylko jedno wspomnienie.

nie można powiedzieć, każdy z nas był w jakimś sensie idealistą. idee nosiliśmy w poprutych torbach, pustych kieszeniach, książkach zalanych kawą. idee trawiliśmy w knajpach, bredząc rzewne bzdury i zalewaliśmy je tanim winem na elitarnych spotkaniach. tak dobrze pamiętam te drewniane okna i białe firanki, ciemne zasłony. dym papierosowy, który zostawał na włosach. kieliszki z różnych kompletów, wyszczerbione filiżanki ze słabą herbatą. dębowy stół i brudne fotele, na których rozsiadaliśmy się jak młodzi królowie, jak posiadacze. a jedyne, co wówczas posiadaliśmy- słowa, rozdawaliśmy sobie nawzajem i rozmnażaliśmy na fali interpretacji i dyskusji. znikały gdzieś zimno i listopadowe mżawki wpadające za kołnierze, znikała nędza i goła żarówka osłonięta kloszem z gazety. później trzeba było iść, każde w swą stronę, przekraść się cicho pod drzwiami właściciela domu, w którym wynajmowało się pokój i zapaść w sen. śniłem o podróży. śniłem o sławie. śniłem o Niej i o Jej włosach opadających na kremowe ramiona. jak wstawałem rano, jak codziennie przegryzałem tę biedę i brak perspektyw, bóg raczy wiedzieć. patrzyłem w lustro, mierzwiłem włosy i wymykałem się niepostrzeżenie, myśląc jak by tu przeżyć ten tydzień. przemoknięty czekałem pod drzwiami jakiegoś znajomego, by jakąś żywą, bliską mi istotą zapełnić swą prywatną pustkę.

pustkę, której słowa nie potrafiły zapełnić ani opisać, pustkę, która kazała mi palić wiersze, chodzić na dziwki, pić na umór w poetyckiej niemocy. sensu nie było- nie chciałem go mieć, nie chciałem go nazywać, nie chciałem go szukać. podcięte ikarowe skrzydła wiary tchórzliwie chowałem i kryłem przed światłem, by słońce nie topiło ostatnich kropel wosku. egzystencja wypalona, bez zapachu i bez smaku.

czekałem-