Szumi las,niezły czas.

Wakacje minęły. Słonce nadal grzało, ale jakoś słabiej. Jego światło otaczało wszystko złocistą aureolą. Łagodziło krawędzie, rozmazywało kształty. W ogródkach pyszniły się astry i rudebekie prześcigając się ilością kolorów z daliami. Lato zmęczone upałami szykowało sobie pożegnalny bukiet. Ranki wstawały mgliste i chłodne. Z zasnutych tumanami łąk słychać było klangor żurawi które, zdawały się zastanawiać czy już pora wyruszyć w dal.

Po powrocie z wakacji Kasia zauważyła wiele zmian wokół domu. W sadzie czerwieniły się już jabłka. Pod jabłoniami pszczoły, osy i liczne motyle spijały słodki sok z opadłych owoców. Koło drewutni piętrzył się stos porąbanych drew. Czekały na jesienną szarugę i mroźne zimowe dni, aby zapłonąć w kominku i ogrzać dom.

Las zatracił dawną soczystą zieleń, tu i ówdzie przebłyskiwały żółcie i brązy. Taki las kojarzył się dziewczynce z szeleszczącymi liśćmi i grzybobraniem. Jakby na potwierdzenie tego nad piecem w kuchni suszyły się nawleczone na sznurek grzyby.

Wkrótce nadeszły deszcze. Rzęsiste krople spadały na puste pola, pożółkłe łąki, warzywnik i drzewa. Ziemia początkowo piła je chciwe. Wkrótce jednak gleba nasyciła się wilgocią i zaczęły powstawać kałuże. Dni stały się szare i posępne. Kasia po lekcjach siadała na ganku i obserwowała podwórze po którym kręciły się zmokłe kury i chyba jedyne zadowolone z takiej zmiany pogody kaczki. Na tle ciemnych chmur czasem zamigotało stado ptaków w pośpiechu lecących w sobie znanym kierunku.

Wreszcie któregoś sobotniego ranka powróciło słonce. Okolica perliła się ciężkimi kroplami rosy, które zdobiły trawy i sieci pajęcze. Kasia wyskoczyła z łóżka i pobiegła do kuchni.

- Tato, tato, deszcz ustał. Obiecałeś, że wybierzemy się do lasu na grzyby.

Po śniadaniu we dwójkę maszerowali piaszczystą drogą w stronę ciemnej ściany lasu. Z łąki na ich widok poderwał się myszołów siedzący na polnej gruszy. Ociężale poleciał za rzekę. Robiło się coraz cieplej. Na skraju lasu stado sikor wraz z raniuszkami przeszukiwało korony drzew. Nad drogą przeleciała najpierw jedna sikora, potem dwie następne i jeszcze jedna wraz z raniuszkiem i jeszcze jedna, i jeszcze ... Kasia nie nadążyła policzyć ich wszystkich. Z głębi drzewostanu dał się słyszeć głos dzięcioła czarnego, wśród drzew mignęła ciemna sylwetka ptaka.

Przy drodze rósł dorodny dąb. Tato stwierdził, że może mieć aż 300 lat. Razem spróbowali objąć jego pień, ale nie zdołali. Pod drzewem leżało mnóstwo żołędzi. Jedne większe, inne mniejsze szczelnie przykrywały ziemię. Niedaleko od nich w powietrze zerwała się sójka. Spłoszony ptak trzymał w dziobie żołądź na widok ludzi wypuścił go i zaskrzeczał ostrzegawczo. Tato wyjaśnił Kasi, że żołędzie stanowią dla sójek przysmak i są przez te ptaki ukrywane w różnych miejscach na później. Najczęściej o takich spiżarniach sójki zapominają. Jeśli owoce dębu ukryte będą w ziemi mogą zacząć kiełkować i dać początek nowemu drzewu. W ten sposób ptaki przyczyniają się do odnawiania lasu i przenoszenia nasion drzew na duże odległości.

Biegając wokół dębu Kasia usłyszała z daleka przeciągły ryk. Zatrzymała się zaciekawiona. Ryk powtórzył się cichszy i nieco dalej. Obawy rozwiał tato mówiąc, że to jeleń ogłasza się królem lasu.

Do tej pory nie mieli szczęścia na grzybobraniu. Wzdłuż leśnej drogi spotkali jedynie muchomory pokryte niewielkimi białymi plamkami. Były one jednak niejadalne, więc pozostawili je w spokoju. Dopiero w brzozowym zagajniku Kasia pierwsza dostrzegła pomarańczowe kapelusze koźlarzy. Rosło ich niezwykle dużo. Sprawnie wykręcali grzyby z ziemi, oczyszczali i wkładali do wiklinowego kosza. Niektóre nadjadły ślimaki, na jednym można było dostrzec nawet ślady zębów. Kasia pokazała je tacie, a ten wyjaśnił, że posilała się nim wiewiórka. Przed zimą wszystkie zwierzęta starają się zjadać jak najwięcej wszelkich dostępnych pokarmów. Gromadzą w ten sposób zapasy tłuszczu pod skórą. Będą one wykorzystywane, gdy spadnie śnieg i do jedzenia będzie dużo trudniej dotrzeć. Nad ich głowami zaszeleściły gałęzie i ruda wiewiórka ukazała się na pniu. W pyszczku trzymała orzech laskowy, Przystanęła na sekundę zdziwiona widokiem ludzi, zaraz jednak potem pomknęła dalej zwinnie skacząc z gałęzi na gałąź. Jesienny las tętnił życiem. W koronach dębów, brzóz, klonów i sosen odzywały się ptaki. Spłoszone sarny z trzaskiem łamanych gałęzi uciekły w gąszcz młodnika. Na środku drogi wokół dużego bajora można było dostrzec ślady dzików, jeleni, a nawet borsuka. Zapewne poszukiwał on nory, w której mógłby ułożyć się do zimowego snu.