Śpiąca Wenus

Nie pamiętam tylko dialogów, chyba się do siebie w ogóle nie odzywaliśmy. Kiedyś, jej z kolegami dokuczałem, tzn. koledzy dokuczali, a ja musiałem się do nich przyłączyć w imię męskiej solidarności. Takie końskie zaloty. Powiedziała, że ich rozumie, bo to skończeni idioci, a do mnie ma żal. Już nigdy więcej jej nie dokuczałem. Czasem tylko puszczałem do niej oczko, ale to nie było nic złośliwego.

Uwielbiałem, gdy mnie wołała do gry w gumę. Porzucałem dla niej kolegów-idiotów i grę w piłkę, żeby robić za słup. Nie mogłem się wtedy napatrzeć na jej zgrabne nogi i falującą spódniczkę. Raz poszedłem do niej po lekcje, a ona była w samych rajstopach. Wyglądała jak Wenus z Milo.

Na naszym podwórku była taka jedna, która wołała nas w krzaki, żeby pokazać nam cipkę. Była brzydka i zaraz biegliśmy na skargę do jej matki. Dostawała publicznie skakanką, ale za jakiś czas znowu wołała nas w krzaki. Teraz ona jest samotną matką, wychowującą dziecko.

Kiedy moja pierwsza miłość zaczęła poważnie myśleć o życiu, ja pojechałem na koniec świata.

Nadeszła wiosna. Tak cichutko i niepostrzeżenie, że nawet nie zauważyłem jej pierwszych oznak. Ominęło mnie Boże Narodzenie, Sylwester, Nowy rok, Walentynki, ale nie ominęła mnie twarz lekarza w bardzo dużym przybliżeniu i seria trudnych pytań:

- Jak się pan nazywa?

- Bruno

- A dalej?

- Sam nie wiem, co będzie dalej. Może pan mi powie?

- Czym pan się zajmuję?

- Jestem przegrywem.

- Co to znaczy?

- To znaczy, że jestem życiowym przegrywem.

- A z czego pan żyje?

- Jestem na utrzymaniu Asi. No i jeszcze mam mój GSN…

- Kto to jest Asia?

- Moja miłość...

 - Wie pan, że tym razem miał pan dużo szczęścia, jak na przegrywa?

- Naprawdę?! A co z tą dziewczyną?

- Proszę dużo wypoczywać...

Ból i ciemności

GSN! Co się dzieje z moim masochistycznym tworem, moją torturą? Galeria Sztuki Niechodliwej, która ma mi codziennie przypominać, że splendor, helikoptery i inne hegemonie są dla wybrańców, półbogów, a dla takich jak ja, niedoszłych artystów jest właśnie artystyczny niebyt – GSN.

Ułożyłem wiersz i powtarzam go w głowie, żeby nie zapomnieć. Czasem wymyślam fajne rzeczy i szybko zapominam.

To dobrze, że jest noc

Wyglądasz jak kompilacja Matki Boskiej,

mojej matki i przeciętnej kobiety

spotkanej w barze albo na przystanku,

gdy słabe, pomarańczowe światełko

na chwilę rozświetla twoją twarz.

- Szkoda że to wszystko trwa tak krótko! -

przerywasz ciszę, a ja się rumienię.

- Dobrze, że jest noc – odpowiadam.

Chyba się uśmiechasz, biorąc moją rękę

i kładąc ją na swojej piersi,

żebym wreszcie poczuł się pewniej.

- Można ciebie odczytywać na różne sposoby -

mówi któreś z nas,

a ja pozwalam ci zgasić papierosa

na mojej dłoni, ponieważ każda miłość

powinna kończyć się bólem