Śnieżna miłość

Akademia Dalton. Kurt uśmiechnął się pod nosem, posyłając smutne spojrzenie budynkowi. Nerwowo jeździł palcem po uchwycie walizki. Dwa tygodnie. Dwa długie tygodnie bez tego przepełnionego wspomnieniami miejsca, bez tych ścian w jego pokoju, obklejonych wycinkami z magazynów mody. Jednak nie to bolało go najbardziej. 

Blaine. Sześć liter, na których dźwięk kolana mu się uginały, a serce biło milion razy szybciej. Właściciel tego pięknego imienia sprawiał, że Kurt nie potrafił myśleć pozytywnie o przerwie świątecznej. Dwa tygodnie bez tego ciepłego głosu, troskliwie spoglądających na Kurta oczu i ramion, które zawsze były dla niego otwarte.

Nie wytrzyma. Nie wytrzyma tak długiego czasu dławiąc w sobie te wszystkie uczucia. Już dawno miał to zrobić. Wziął głęboki wdech i drżącą ręką sięgnął do kieszeni, aby wyjąc IPhone'a.

Do: Blaine

Proszę, wyjdź przed Akademię, mam ci coś ważnego do powiedzenia.

Wysłano.

Przymknął oczy, ściskając kurczowo telefon. Musi szybko przypomnieć sobie co przygotował powiedzieć Blaine'owi, gdy już nadejdzie TEN MOMENT.

Nagle poczuł uderzenie. Śnieżka trafiła w jego plecy. Obrócił się szybko, aby dość dosadnie powiedzieć sprawcy co o nim sądzi, gdy zauważył GO.

Tak, to jego sześć najukochańszych liter celowało w niego zbitym w kulki śniegiem. Szybko wsunął IPhone'a do kieszeni rzucając się po amunicję. 

- To jest wojna, złociutki - krzyknął Blaine, chowając się za pobliskim drzewem. - Wygrany naciera śniegiem buźkę przegranego!

Kurt wybuchnął złowieszczym śmiechem.

- Szykuj się na przegraną!

Chwila. Nie po to teraz się spotkali. Blaine miał usłyszeć ile znaczy dla Kurta. Cholera. Trzeba to jakoś rozegrać. Pierwsza zasada bitew na śnieżki z Blaine'em. Nie zamyślaj się. Po niecałych pięciu sekundach Kurt leżał na ziemi przygnieciony ciężarem swojego przeciwnika.

- Zanim cię natrę... - rywal zaczął wymachiwać mu telefonem przed nosem. - Co miałeś mi do powiedzenia?

Kurt zacisnął powieki. Teraz albo nigdy. Poczuł, że jego policzki zmieniają barwę na czerwoną. Przełknął ciężko ślinę i postanowił wyrzucić z siebie wszystko.

- Blaine. Chciałem... Chciałem ci podziękować. Za wszystko. Za to, że się mną zaopiekowałeś, za to, że zawsze byłeś przy mnie, za to, że wysłuchiwałeś mnie, gdy musiałem wyrzucić z siebie jak bardzo dość mam nękania z powodu moje orientacji... Jesteś moim najlepszym przyjacielem, ale...

Blaine uniósł brew i kiwnął głową, aby Kurt kontynuował.

- ... ale od dość długiego czasu mi to nie starcza. Twoje spojrzenie, twój głos, twoje wargi, twoje oczy, twój zapach... Doprowadza mnie do szaleństwa. Przyjemne dreszcze przechodzą całe moje ciało, gdy mnie dotykasz. Patrząc na twoje usta nie chcę zrobić nic innego tylko... je pocałować. Blaine, kocham cię. Nie oczekuję, że odwzajemnisz moje uczucie, bądźmy dalej przyjaciółmi. Ja... ja chciałem tylko, żebyś wiedział.

Słowa. Nie oddawały w pełni uczuć, które rozpychały jego klatkę piersiową. Poczuł, że pojedyńcze, ciepłe łzy spływają po jego policzku. Nie wyrażały one smutku czy też rozczarowania, lecz szczęście. Był szczęśliwy, że w końcu powiedział co naprawdę czuje.

- Kurt... - Blaine przejechał palcem po policzku chłopaka, ocierając łzy. - Kurt ja... ja nie wiem co mógłbym teraz powiedzieć. Powiem krótko i zwięźle: kocham cię. Od naszego pierwszego spotkania nie mogę przestać myśleć o tobie. Jesteś moim... szczęściem. Chciałbym cię mieć przy sobie na zawsze. Chciałbym móc cię przytulić i ucałować kiedykolwiek zachcę. Po prostu... Kocham cię.

Kurt uśmiechnął się najszerzej jak mógł. Bał się, że w każdej chwili może się obudzić w swoim łóżku, sam, z przemoczoną od łez poduszką.Poczuł ciepły oddech Blaine'a na swoich ustach. To działo się naprawdę. Ich wargi połączyły się w delikatnym, pełnym miłości i wrażliwości pocałunku.