Ściana płaczu egoistów

Teraz pozostaje mi jedynie trwać i mieć pewność, że nic, absolutnie nic, nie jest nam dane na zawsze. Pozostaje mi czuć samotność oraz płacić za błędy, których naprawić się nie da. Dobitnie widzieć zmarnowany czas. Niestety nie tylko mój, ale również osób, które niewątpliwie mnie kiedyś kochały, i chciały innego życia nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla Nas. Ilu takich najmądrzejszych, jak ja płacze ze świadomością przegranej w pustych domach? Do ilu zbyt późno dociera wyłącznie z ich winy – bezpowrotnie stracone szczęście? Jestem przekonana, że zbyt wielu…

Płacę za swoje decyzje oraz złe wybory , a każdy sen w jaki uda mi się zapaść, bezlitośnie każdej nocy, przypomina mi o marzeniach, planach oraz wspólnej przyszłości, której już nigdy nie będzie. Przeze mnie. A przecież mogło i miało to wyglądać zupełnie inaczej! Wystarczyło tylko docenić i uszanować to, co się dostało od losu, a nie wyłącznie żądać, oczekiwać oraz chcieć wciąż więcej! I więcej!

Gdybym mogła cofnąć czas – zrobiłabym to bez żadnego zastanowienia. Tu. Natychmiast. Jednak to niemożliwe. Straciłam swoją szansę na spełnienie z pychy i głupoty. Mojego egoizmu…

Nie tylko ja. Jest nas na świecie całe mnóstwo. I nikt nie wie dokładnie, ilu takich egoistów żałuje strawionego bezpowrotnie razem – przed swoją ścianą płaczu…