Que debemos pasar tiempo juntos. Tom II. Rozdział 15

            - Zamierzasz tak długo stać? - usłyszała nagle.

            - Nie. Przepraszam zamyśliłam się – rzekła, wchodząc razem z Matem do gabinetu, który jak wywnioskowała należy od tej pory do niego. Na ścianach zobaczyła kilka dziecięcych obrazków. „Nic w tym dziwnego, przecież Mat jest lekarzem dziecięcym”- myślała. Mężczyzna w tym samym czasie zajął się zdjęciem rentgenowskim. Oglądał skupiony, jak nigdy. Inka obserwowała go z nieukrywaną przyjemnością.

Kiedy w końcu odwrócił się w jej kierunku, podszedł do fotela i usiadł na przeciw niej. Patrzyła na jego twarz. Był skupiony a mimika nie zdradzała żadnych uczuć.

            - I co? - spytała nerwowo.

            - Spokojnie, nie denerwuj się.

            - Panie doktorze wszechwiedzący, jak mam się nie denerwować?! Powiedz mi, co z moją ręką?!

            - Inko, jest tak, jak przewidywałem.

            - Skończ z tym wstępem. Do rzeczy! - nerwowo ściskała róg swojej bluzy, niedbale założonej, kiedy wychodzili z jej pokoju.

            - Masz naderwany nerw.

            - I co teraz będzie? Nie mam szans na …? - nie potrafiła dokończyć. Po raz kolejny po jej policzku popłynęła słona strużka łez.

            - Czeka cię operacja, która będzie miała na celu zespolenie nerwu. Potem dostaniesz skierowanie na rehabilitację.

            - Wtedy odzyskam w pełni czucie? Nie mów, widzę to po twojej minie - ukryła twarz w dłoniach i zaczęła szlochać. W tym momencie jej świat się zawalił. Nie miała pewności, że po operacji wszystko wróci do nomy.

            - Przestań. Dlaczego wszystko widzisz w czarnych barwach?

            - Nie wspominaj teraz o barwach. To nie najlepsze porównanie. Maks, jak mam myśleć inaczej? Rozumiesz? Jeśli nie będę mogła malować, nie będę mogła żyć. Malarstwo to nie tylko moja praca ale i pasja. - Tego, co wydarzyło się kilka sekund później nie spodziewała się. Mężczyzna podszedł do niej, chwycił za rękę i bez słowa wyprowadził ze szpitala. Otwierając jej drzwi samochodu dał jej tym samym do zrozumienie, iż odjeżdżają sprzed budynku. Kobieta była zdziwiona jego zachowaniem. Dostrzegła również zmianę w spojrzeniu. Jego oczy stały się zamglone i niezwykle smutne. W głębi duszy nie podejrzewała, by, aż tak przejął się jej stanem. Bardzo często zastanawiała się, co się dzieje w jego głowie. Raz był pełen uczuć, a za chwilę przeobrażał się w milczącego, zamkniętego w sobie człowieka.