Przyjaciółki

Deszcz cicho uderzał w ziemię przepłaszając nawet najmniejsze stworzenia. Kojący szum co i raz przerywały potężne grzmoty, a ciemność załamywały błyskawice.

Burza, pomyślała z westchnieniem. Uwielbiała burze. Ich magię, potęgę.

Siadła prosto we wnęce okiennej obserwując świat na zewnątrz. Pierwszym co rzucało się w oczy była ciemność, ale ona tak często obserwowała nocny świat, że jej oczy zdążyły już do niej przywyknąć.

Kolejna błyskawica oświetliła niebo, a zaraz po niej nadszedł potężny huk. Podwórko w dole było przez chwilę oświetlone upiornym blaskiem. Gniew bogów, pomyślała ironicznie.

Oparła czoło o szybę. W naturze wszystko jest takie łatwe. Winni zostają ukarani, niewinni nie. Odetchnęła kilka razy, głęboko.

Błyskawica i grzmot. Deszcz coraz mocniej zaczął uderzać w szyby. Teraz kiedy ziemię oświetlały błyskawice widać było tylko niewyraźne zarysy rzeczy. Przez to wydawały się jeszcze bardziej upiorne. Drzewo bez liści, właściwe o tej porze roku, stało się okropną kreaturą, bez określonego kształtu. Drewniana bujaczka przypominała jakieś ogromne zwierzę, a krzewy dookoła podwórka makabryczne, zniekształcone postacie bez rąk i nóg.

Była do tego przyzwyczajona. Często kiedy wszyscy już spali oglądała taki właśnie świat. Nie bała się tego, znała to.

Niebo znów rozcięła błyskawica i przez chwilę wydawało jej się, że ktoś siedzi na bujaczce, ale to przecież niemożliwe.

Odwróciła wzrok od okna i spojrzała na palącą się świeczkę. Jej płomień wesoło tańczył na ścianach pokoju jakby chciał powiedzieć, że na pewno wszystko będzie dobrze. Ona wiedziała, że nie będzie. Już nic nie mogło być w porządku.

Deszcz powoli przestawała padać. Szkoda. Lubiła ten jednostajny, kojący szmer spadających kropel. Burza też się kończyła. Grzmoty i wyładowania następowały coraz rzadziej. Czas położyć się spać. Chociaż wiedziała, że i tak nie zaśnie postanowiła spróbować.

cdn.