Przyjaciele

i choć Farlito powtarzała, że nie znosi Eiselberga - i być może nawet wtedy mówiła to szczerze - to on i tak wyczuwał podobieństwo do fikcyjnych chłopaków z wierszy dziewczyny.
Chociaż tamtego pamiętnego wieczoru pili razem i wesoło rozprawiali o piłce nożnej, czuł, że nienawidzi go coraz bardziej z każdą minutą. Kołysząc się delikatnie, w rytm irlandzkiej muzyki, przysuwali się coraz bliżej do siebie, aż w końcu siedzieli tak blisko, że prawie stykali się kolanami. Daniel widział, jak dziewczyna niepewnie czeka na to, co się wydarzy, gdy Karl von Eiselberg wypali papierosa. To musiał być najdłuższy papieros w jego życiu, choć zaciągał się łapczywie, by szybciej poprowadzić ją na parkiet. Daniel pamiętał, że Eiselberg trzymał ją za rękę i że potknęła się o jego stopy, wstając od stolika. Głupia sytuacja. Tak jakby im
w czymś zawadzał. Tego, co było dalej, wolał już nie pamiętać, choć ta sytuacja, trochę fascynowała go w niezdrowy sposób.
Jeszcze raz spojrzał na nią. Była naprawdę śliczna kiedy spała. Daniel odgarnął włosy z jej twarzy i delikatnie pogłaskał ją po policzku. "Och tak moja droga" - wyszeptał, uśmiechając się blado. - "Miałaś rację mówiąc, że przyjaźń między mężczyzną a kobietą jest możliwa."