Opowiadania z lumpeksu - PORZĄDEK RZECZY

„Człowiek jest tylko epizodem w życiu przedmiotów” Franciszek Starowieyski    OPOWIADANIA Z LUMPEKSU  Przez duże szklane okno sklepu z używaną odzieżą słońce oświetla wieszaki ze spodniami. Te są najbliżej okna. Za nimi wiszą spódnice
a potem długim szeregiem bluzki, sweterki, dziecinne ubranka i kurtki. W koszach na podłodze budzą się buty i torebki. Biustonosze i bielizna kłębią się, plącząc zapachy wielu ciał. Personel sklepu jeszcze śpi w swoich domach.  Za dwie godziny, żaluzja podniesie się majestatycznie a klucze zadźwięczą w zamku. Drzwi otworzą się i świeże powietrze wtargnie w zduszony zapach chemicznego prania i jakąś nieokreśloną woń rzeczy porzuconych. Za trzy godziny sklep zapełni się kobietami. Z rozbieganymi oczami lub
w skupieniu godnym filozofa, będą szacować rzeczy, oglądać je pod światło, zastanawiać się nad kupnem albo odrzucą coś zdecydowanie. Rzeczy będą się starać, aby je zauważono. Jak to możliwe? A jednak!  ***      

 KOLEJ RZECZY

 Czubki prawie nowych czarnych męskich butów, łapią promyk słońca. Gdyby mogły stuknęłyby się obcasami w żołnierski sposób. Ich blask zwrócił uwagę starszej, siwej pani w czerni.        
- Mama myśli, że ja będę nosić te buty? – zapytał młody, krótko ostrzyżony chłopak, żując gumę. Kobieta ze zdziwiona miną, trzymając w rękach czarne lakierki, stała oparta o stół kuchenny, na którym leżało otwarte pudełko. Jej ufarbowane brązowe włosy z odrostami siwych wyglądały na zaniedbane. - A dlaczego nie miałbyś nosić? Może wreszcie kiedyś zrozumiesz i kupisz sobie garnitur, koszule, krawat i w tym pójdziesz szukać pracy. Wtedy na pewno ktoś
ci ją da! Może nawet w biurze. A tak zawsze będziesz popychlem na budowie! – mówiła, potrząsając butami. - Mama, wyluzuj! Sam wiem, co mam robić. Masz coś na ruszt, bo za godzinę muszę być w klubie. - W klubie, w klubie… już ja wiem, w jakim klubie! Pijecie piwo i marnujecie czas! – Powiedziała, stawiając talerz przed synem. - Anthony, kiedy ty zaczniesz słuchać matki – kręciła głową, nakładając na talerz jedzenie. Anthony pochylony nad talerzem, zaczął jeść. Matka podeszła do okna. Stała patrząc na zadeszczoną ulicę. O tej porze roku Londyn wyglądał najbrzydziej. Nie pomogły nawet kolorowe parasolki kobiet. Naprzeciwko jakaś kobieta ubrana w muzułmańską suknię, wrzeszczała na małą dziewczynkę, otuloną wielką chustą. Z pewnością to rumuńskie żebraczki, wysługujące się małymi dziećmi, które łatwiej wzbudzają litość przechodniów. Dzisiejsza pogoda nie dawała szans na duży zysk. - No i co, wychodzisz gdzieś dzisiaj? - Może, wieczorem, jak deszcz przestanie padać. Przecież nie będę siedział
w domu! Jestem umówiony z Robertem i jego dziewczyną. Pobalujemy trochę.
Będę w domu przed północą. - A ja mogę siedzieć w domu i na dodatek sama! - Nie masz jakiś przyjaciółek? Zakręć się, to nie będziesz sama. Ludzie chodzą nawet po deszczu, a ty ciągle narzekasz. - Łatwo ci mówić synu, masz dwadzieścia dwa lata. Jak będziesz miał tyle co ja, to ci przejdzie latanie po klubach. Będziesz siedział w domu z żoną i dziećmi. - O nie! Nigdy! – powiedział i odsunął talerz. – Jakbym Tatę widział! Oboje jak kukły siedzieliście na tej kanapie! - Przestań! Nie mów źle o ojcu! Był dobrym człowiekiem. Starał się nas utrzymać i jakoś mu się to udawało! Dobry człowiek był z niego. A co będzie
z tobą? - Oj, nie przynudzaj mamo, ciągle to samo! Nie wytrzymam. Idę. Najwyżej zmoknę, ale już nie chcę tego słuchać! Był wysokim, silnym młodym człowiekiem. Jego ciemne nastroszone włosy zupełnie nie pasowały do dziewczęcych oczu i ust z delikatnym grymasem niezadowolenia. Dla podkreślenia męskości nosił hiszpańska bródkę. Dbał o nią, goląc to, co rosło nie tam, gdzie trzeba. Założył kurtkę, naciągnął kaptur i wyszedł. Deszcz był drobny, ale gęsty. Taki, co pada nie tylko z góry, ale z boków a nawet
od dołu. Przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Anthony uniósł ramiona,
aby podtrzymać zsuwający się kaptur i nie omijając kałuż, poszedł w górę ulicy, utkanej po obu stronach wąskimi domami różnej maści, do których prowadziły równie rozmaite schody. W jednej z nisz między schodami a murem domu siedział mały czarny pies.
Był cały mokry i trząsł się z zimna. Jego brązowe oczy niemal ludzkim cierpieniem patrzyły na zbliżającego się Anthony’ego. - No i co, stary? Pies nie zmieniając pozycji zamachał ogonem. - Bieda z nędzą? Widzisz, na co ci przyszło? Tak jak i mnie. Chodź! – zagwizdał
w jego kierunku. Pies, jakby nie wierząc, powoli wstał i podszedł bliżej. - Ale z ciebie ofiara! O, masz obrożę! Masz tam jakiś list do znalazcy?...Nie,
nie masz, szkoda. Rany, ale się trzęsiesz! Chodź ze mną, chociaż się osuszysz
w domu. Pies jakby wszystko rozumiał. Grzecznie podszedł do nogi i spojrzał mu w twarz. Anthony zawrócił i skierował się powrotem do domu. - Coś takiego! Anthony, co się stało? Wróciłeś do domu? – krzyczała matka
z salonu, gdzie oglądała jakiś serial.  Telewizor był nastawiony na cały regulator, więc musiała prawie wrzeszczeć. Wiedział, że nie ma sensu odpowiadać - serial był ciekawszy niż jego odpowiedź. Powiesił kurtkę. Pies otrząsnął się i pytającym wzrokiem patrzył
w twarz Anthony’ego. Kiedy ten wchodził po schodach do swojego pokoju, pies dreptał za nim, jakby był na niewidzialnej smyczy. W pokoju Anthony wytarł go ręcznikiem ze starego swetra zrobił coś w rodzaju legowiska i pokazał mu to miejsce. - Leż tutaj, zaraz wracam. – powiedział, i wybiegł jeszcze raz na ulicę. - Co tak biegasz w tę i powrotem? Stało się coś? - wrzasnęła matka i nawet pofatygowała się do okna. Widziała jak Anthony skulony, szybkim krokiem oddala się tym razem w dół ulicy. Na samym jej końcu tuż przed skrzyżowaniem znajdował się sklep dla zwierząt.
Na drzwiach zauważył kartkę: „Potrzebny sprzedawca, wiadomość na miejscu.” Anthony zaciekawiony nacisnął klamkę i wszedł w chmurę zapachu, jaki wydziela suchy pokarm, niezbyt często wietrzone pomieszczenie. Stare meble sklepowe były pomalowane na kolor zbliżony do lawendowego. Za ladą nie było nikogo. Akwaria stały jedno na drugim zasłaniając całą ścianę. Antony postał chwilę patrząc na rybki pływające w mętnej wodzie, aż w końcu zawołał: - Dzień dobry! Gdzieś z zaplecza dobiegło go szuranie butami i zza gabloty wyłoniła się postać chudego, przygarbionego człowieka w staromodnych, grubych okularach. - Tak? Słucham pana! – powiedział wycierając ręce ścierką wiszącą za ladą. - Chciałbym kupić jakieś jedzenie dla psa, ale niezbyt drogie. - A czym pan karmił go dotąd? - Niczym, bo go mam od godziny i nie mam zbyt dużo kasy, aby w niego ładować. Już mi zeżre dzisiejsze piwo w klubie! - To proponuję panu to! – powiedział pokazując sporą torbę z radosną mordą psa na opakowaniu. - Obawiam się, że to dla mnie za drogie, nie ma pan mniejszych? - To jest najmniejsze… tylko 3 funty. - No to mamy problem. Nie mam tyle. Po co ja się ulitowałem nad tym psem?
Nie mam pracy, sam ledwo żyję, a wziąłem sobie darmozjada! - To ten problem akurat może pan rozwiązać. Poszukuję pracownika, sprzedawcy, bo sam już nie daję rady. Nie zarobi pan wiele, ale to zawsze lepsze niż nic. Właśnie dzisiaj wywiesiłem kartkę i zaraz pan przyszedł, jakieś zrządzenie losu, czy co? No tak, ale pan jeszcze nie powiedział, czy chce przyjąć tę pracę… - No nie wiem… - A jedzenie dla psa może pan zabrać nic nie płacąc, to prezent. - To ciekawe… tyle razy przechodziłem tędy i nie widziałem tego sklepu… może
nie zwróciłem uwagi. Mówi pan, że mógłbym tu pracować? - Tak. Proszę przyjść jutro na dziewiątą. Pokażę, co będzie pan robić i zobaczy pan, co tu mamy. Klientów mam niewielu, więc ma pan dużo czasu dla siebie. No to jak? - Dobrze.  Przyjdę jutro o dziewiątej. – odpowiedział z pewnym ociąganiem zabierając z lady opakowanie suchej karmy. - Ale niech pan pamięta, żeby dać mu miskę wody! Musi pić do tego jedzenia. Jeśli pan tu będzie pracować, biorę pańskiego psa na utrzymanie. – powiedział staruszek, a uśmiech rozjaśnił mu twarz. W sklepie też zrobiło się jaśniej. - To do jutra panie Anthony! - Do jutra! – odpowiedział zamykając drzwi. Po chwili przystanął, zastanawiając się skąd znał jego imię. Nie powiedział przecież jak się nazywa i na pewno nigdy go na oczy nie widział. Dziwne. Odwrócił się. Sklep był na swoim miejscu, ale kartka zniknęła. Chciał zobaczyć przez szybę stojącego za ladą właściciela, ale nie zauważył nikogo. Sklep wyglądał na zamknięty. Dziwne – pomyślał jeszcze raz. Deszcz padał coraz intensywniej. Założył kaptur i szybkim krokiem wrócił w stronę domu. - A! jesteś!  – cały mokry! Gdzie ty byłeś? - Załatwiłem sobie pracę, mamo. – rzucił w jej stronę wchodząc na schody. - No nareszcie! Zerknął na jej sylwetkę stojącą u podnóża schodów, złożyła ręce
jak do modlitwy w geście dziękczynnym. Pies już wysechł. Leżał na zaimprowizowanym posłaniu. Na widok swojego pana podniósł głowę i pomerdał ogonem. Anthony nie chciał schodzić na dół, aby nie musieć opowiadać szczegółów zatrudnienia. Wziął wiec podstawkę
od doniczki i nasypał mu suchej karmy. Pies jadł niemal się krztusząc. Był bardzo głodny. - Co ty jesteś? Pies czy suczka? Pokaż – sprawdził Anthony – pies na szczęście! Czarny jak diabeł, to nazwę cię Angel, dla przekory! A może jesteś aniołem.
Tyle się zmieniło odkąd cię zobaczyłem. Pies przeciągnął się rozkosznie i wrócił na swoje posłanie. Położył głowę
na przednich łapach i uważnie obserwował Anthony’ego. - Siedź grzecznie, przyniosę ci wody. Matka wróciła do kuchni, zaczęła zmywać naczynia. Usłyszała kroki
na schodach. - No chodź Anthony, powiedz gdzie ta praca, opowiedz coś matce! - Oj, mamo, to niezbyt to, o czym myślisz. Będę sprzedawcą w sklepie
dla zwierząt na naszej ulicy, od jutra. - Aaaaa, u Barney’a Higgins’a. Wiem. Ale wydawało mi się, że on ten sklep sprzedał i wyjechał… a może umarł, dawno go nie widziałam, może wrócił… mówiła do siebie. Anthony napełnił miskę wodą i skierował się powrotem do siebie. - A gdzie ty z tą wodą? - Dla psa. - Jakiego psa??? - Zobaczysz jutro! Deszcz nie przestawał padać. Anthony był już zbyt przemoczony, aby znów wychodzić. Przebrał się w domowy dres.  Leżąc na łóżku ze słuchawkami
na uszach słuchał dudniącej muzyki z charkotem solisty w tle. Pies chyba zasnął. Rano obudził go Angel, cichutko popiskując domagał się wyjścia. Anthony przez chwilę nie mógł zrozumieć, co się dzieje, wreszcie dotarło do niego, że nie jest już sam. Niechętnie zwlókł się z łóżka, a gdy jeszcze do niego dotarło,
że to pierwszy dzień jego pracy, otrzeźwiał błyskawicznie i spojrzał na zegarek.
Była dopiero 8-ma. Deszcz przestał padać w nocy i ulice były już suche. Niebo przebłyskiwało błękitem. Zapowiadał się ładny dzień. - Czekaj chwilkę Angel – powiedział – muszę się ogarnąć. Ubrany zbiegł z psem na dół, przywiązał do jego obroży pasek od szlafroka
i w zupełnie innym już nastroju, wyszedł z psem na ulicę. - Angel, Angel – powtarzał psu – teraz jesteś Angel, pamiętaj! Pies załatwiał po kolei wszystkie swoje psie sprawy, obwąchując drzewa, słupki przy krawężniku, zostawiając swój zapach dla innych psów, aby wiedziały,
że jest tu nowy. Co chwila zadzierał łeb patrząc w twarz swego pana jakby szukał jego pochwały. Po piętnastu minutach byli z powrotem w domu. Matka już wstała, Mieszała coś w garnku na kuchence. - Nie mogłam spać, taka jestem ciekawa jak ci dzisiaj pójdzie! Robię ci kakao, masz tutaj bułki maślane. Szybko zjedz i leć do pracy. Na prawdę się cieszę
i to jeszcze tak bliziutko domu. Na lunch możesz wpadać do domu. Masz pij! Na progu stanął pies. Uważnie przyglądał się matce. Jej jeszcze nie znał, musiał wyczuć jej życzliwość. Spacerem do sklepu miał niecałe 10 minut. Drzwi były już otwarte. Pan Higgins wietrzył pomieszczenie. - Witaj Anthony! – powiedział – musisz być zawsze trochę wcześniej, właśnie
po to, aby wywietrzyć i nakarmić zwierzęta. Dobrze? - Zrobione! Będę wcześniej. - Będziemy dzisiaj razem, pokażę ci wszystko, co masz robić, ale od jutra
już będziesz sam, bo ja muszę wyjechać. Nie pytasz ile możesz zarobić? - Nie, ile by nie było będzie dobrze. Lubię zwierzęta. Chcę tu pracować. - To dobrze – powiedział pan Higgins uśmiechając się nieznacznie - Mam zastępcę. Dzień minął szybko. Anthony już wiedział, u kogo zamawiać towar,
jak wpisywać do ksiąg wszystkie transakcje sprzedaży i jak na koniec miesiąca
je wyliczać. Zyski podatki odprowadzać na osobne konto, do którego, z pełnym zaufaniem pan Higgins, dał mu dostęp. Obsłużył trzech klientów, na szczęście sami wiedzieli, jakiego towaru szukają
i gdzie się znajduje. Pan Higgins sprawiał wrażenie nieobecnego, krzątając się
po sklepie poprawiał karteczki z cenami, ścierał niewidoczne pyłki, czasami znikał na zapleczu za gablotą. Sprawiał wrażenie człowieka, który się żegna
z przedmiotami przed wyjazdem. O osiemnastej zamknęli sklep. Pan Higgins zamknął drzwi, oddał klucze Anthony’emu. - Oddaję ci klucze do mojej twierdzy. Opiekuj się nią i przyprowadzaj tu swego psa, niech nie siedzi tyle godzin sam. Może wkrótce się zobaczymy! - Anthony! – no i jak tam minął ci dzień? – Powitała go matka i nie czekając
na odpowiedź poinformowała: - wyszłam z tym twoim psem, bo chciał. Kupiłam mu smycz! – no, mów! - W porządku. - A ile zarobisz? - Nie wiem, na razie się uczę, zobaczę ile mi przeleje na konto. To chyba dobry człowiek. - Nie znałam go dobrze, ale też nic złego o nim nie słyszałam. -Masz coś do jedzenia? – Zapytał, siadając przy stole kuchennym. Na korytarzu rozległ się dziwny dźwięk, jakby chrobot. Nagle w kuchni pojawił się Angel. Sam otworzył sobie drzwi, słysząc głos Anthony’ego nie mógł wytrzymać zamknięcia. Zbiegając po schodach dzwonił pazurami po drewnie. Wpadł do kuchni i przez chwilę zdezorientowany, znalazł tego, którego szukał. Wspiął się na tylne łapy, opierając przednie na udzie Anthony’ego, domagał się pieszczot. - Dobrze, dobrze Angel, ja też się cieszę! Co za pies! Dopiero wczoraj się przypętał a już mnie kocha! Dobrze, że chociaż on jeden! - O matce jak zwykle zapomniałeś! Życie tobie poświęcam a ty mizdrzysz się
do psa! No dobrze, ja też go polubiłam. Aż chce mi się wyjść na ulicę, mam trochę ruchu. Zostanie u nas? Angel zostaniesz? …głupio gadam, ale co tam! Jedz synu. Potem pójdziesz do klubu? Wczoraj nie byłeś. - Tak. Dzisiaj pójdę. Jak możesz to wyjdź z psem. Będę go zabierać do pracy,
to nie musisz go w dzień wyprowadzać, ale wieczorem jak możesz to będzie fajnie! Szedł dobrze znaną trasą do klubu a raczej baru, bo ta społeczność nie potrafiła wytworzyć grupy o wspólnych zainteresowaniach albo poglądach. Nie mieli żadnych przemyśleń. Ważne było dziś a jutro o tyle ile przyniesie jakiś zarobek, by można go przepuścić w barze lub na dziewczyny. Koło się zamykało. W dole ulicy było parę domów chyba opuszczonych, w jednym z nich zauważył już kilka razy uchylone drzwi. Brudne, potłuczone szyby i wyszczerbione gzymsy, odpadająca farba, to stały element dekoracyjny tych niepopularnych dzielnic. Czasem na schodach siedziały grupki młodych ludzi z poobijanymi deskorolkami, w szerokich spodniach i czapkach z odwróconym daszkiem. Kiedy przejeżdżał partol policji, milkli i jednocześnie, synchronicznie poruszeniem głowy wyznaczali ruch samochodu. - Hej! Anthony! poczekaj, idziesz do klubu? – zawołała ruda dziewczyna ubrana
na czarno. Jej skórzana ramoneska była dodatkowo ozdobiona ćwiekami. Także
w nosie i na dolnej wardze pysznił się kolczyk. – coś cię nie widziałam dawno! - A chciałaś zobaczyć? - No tak… jak wszystkich. Robert i Martin są podobno codziennie. Anthony stawiał duże kroki, więc drobna dziewczyna musiała szybciej dreptać.
Jej buciory były niewiele mniejsze od butów Anthony’ego. - A już myślałem, że mam wielbicielkę! - No wiesz… nie przesadzaj, tylko razem się spotykamy. W domu ze starymi nie da się wytrzymać! Nawet kot od nich ucieka. - Masz kota? - Mam. Łobuza. Ale go lubię. - A wiesz Amy, mam psa! - O! od kiedy? - Od wczoraj, dałem mu Angel, może być? - Oki, ale dlaczego go nie wziąłeś ze sobą? - A ty wzięłaś swojego kota? Właśnie doszli do baru. Anthony pchnął drzwi wchodząc pierwszy. Za nim przydreptała Amy. - Hej chłopaki, wiecie? Anthony ma psa! - od progu wołała Amy sadowiąc się
na barowym stołku. Nazywa się Angel! - Haha! -  zaśmiał się Martin – no tak, anioł mu się przyda! - Co pijecie? – zapytał Anthony – dzisiaj ja stawiam! - Z okazji psa? – zapytał Robert. -- No niech ci będzie! Psa i pracy! Amy możesz do mnie przychodzić kupować karmę dla kota! - To w sklepie pracujesz? – spytała. - No. Dobra praca. Nie umorduję się, spoko jest. Klientów mało. Siedzę i muzy słucham. Patrzyli na niego z podziwem. Taka zmiana życiowa oznaczała pieniądze
na jedzenie, ubranie z taniego sklepu i piwo w barze. Oni żebrali u rodziców, albo wykonywali jakieś prace ogrodowe w bogatszej dzielnicy. Co robiła Amy, nie wiadomo. - Piwo i orzeszki dla wszystkich, proszę – zwrócił się do barmana. - Ben słyszałeś? migiem dla spragnionych, bo się jeszcze rozmyśli! – krzyczał Martin. Amy wpakowała do ust całą garść orzeszków. Siedziała na wysokim stołku machając nogami jak dziecko. Martin, ogolony „na łyso” demonstrował swój tatuaż na tylnej części czaszki.
Na środku widać było owalną blaszkę z dziurką na klucz. Nawet śrubki były zrobione perfekcyjnie. Po bokach piął się bluszcz sięgając aż do uszu. Martin śmiał się, mówiąc, że klucz do głowy ma w innym miejscu. Dziewczynom proponował pokazanie. Robert usiłował naśladować Martina, ale jego czaszka była nieforemna a łysina zupełnie nie pasowała do grubych rysów twarzy. Nawet tatuaż był gorszy.  Na czubku widniał duży pająk i tyle! Anthony nie lubił tatuaży, nie lubił krwi i strupów. Masywność jego ciała zastępowała takie znamiona niby twardzieli. Amy zawsze zerkała na niego starając się siedzieć obok. Dla Anthony’ego była jak bezpłciowa istota. Jeszcze nie wiedział jak powinna wyglądać
jego dziewczyna. Poza kilkoma przygodami bez znaczenia nie szukał związków. Widział jak jego kolega się wpakował, tracąc w jednej chwili wolność i pieniądze. Wyszli razem. Anthony zawsze wszystkich odprowadzał do autobusu. Czasem czekali długo, ale nie nudzili się nigdy. Trochę się wygłupiali, biegali wokół wiaty goniąc Amy, która piszczała jak mysz. Autobus wreszcie przyjechał. Wsiedli dalej skacząc i drażniąc kierowcę, ale po jego uwadze, zgrzecznieli zajmując miejsca przy oknie. Machali mu rękami na pożegnanie. - W końcu mieli z nim dzisiaj dobrze – pomyślał. Wypili po dwa duże piwa
za darmochę! Było tuż przed północą. Anthony szedł tą samą ulicą, wyludnioną i źle oświetloną. Nawet w mieszkaniach światła były już pogaszone z oszczędności. Tak jak w jego domu – pomyślał, kiedy doszedł do opuszczonego domu.  To dziwne.  W opuszczonym domu drzwi były zamknięte. W trzech oknach paliło się światło. Przed domem stały dwa samochody. Czarne BMW i jakiś terenowy. Postał chwilę w cieniu, by nikt go nie zobaczył, czekając na jakiś ruch.
Nic się nie zdarzyło. Ruszył więc dalej. Przywitał psa. Matka jak zwykle już spała. Noc w towarzystwie psa była inna. Pełniejsza. Rano z radością szedł do sklepu. Wiedział, że będzie sam. Będzie wyglądać
jak właściciel. Zabierze dla swojego Angela owalne miękkie posłanie, pewnie pan Higgins nie miałby nic przeciwko. Klienci, jak nigdy dotąd, nagle zauważyli ten sklep albo pogłowie czworonogów się powiększyło, bo Anthony miał prawie jednego klienta za drugim. - Dzień dobry! – powiedziała siwa staruszka w białym płaszczu. Wyglądała jakby wyszła z młyna. - A co to? Pan Higgins? O nie! chyba tak nie odmłodniał – powiedziała szczebiotliwie. Nie wiedziałam, że ma syna… wnuka chyba! - Czym mogę służyć? - Ach no tak! Zapatrzyłam się na pana… poproszę suchą karmę dla kota. Anthony miał wrażenie, że już gdzieś widział tę staruszkę, i to nie dawno. Pożegnał ją, zapraszając znowu i założył słuchawki, aby posłuchać muzyki. Przed nim na drewnianym staromodnym regale stały torebki z karmą. Banalne rude kotki, uśmiechnięte Golden Retrievery, króliczki piękne i puchate patrzyły
na niego zadowolonymi oczkami. Na samej górze, zbyt wysoko, aby chciało się tam sięgnąć zobaczył stare opakowanie kociego jedzenia, a na nim identyczną siwą staruszka w białym płaszczu trzymała na rękach dużego czarnego kota! Kijem do zamykania okien zrzucił torebkę na ziemię. Nie było wątpliwości,
to była ta sama staruszka! Anthony wybiegł na ulicę, była pusta. Zaniepokojony zaczął baczniej oglądać pomieszczenia sklepowe. Za gablotą znalazł drzwi, z których wyszedł pan Higgins, kiedy zobaczył go po raz pierwszy. Nacisnął klamkę. W pokoju nie było niczego poza fotelem, stojącym na środku. Przez okno wpadał snop światła, a kurz, jaki wzbił się po wejściu Anthony’ego tańczył
w słońcu. Zakurzone obicie fotela nie wskazywało, aby ktoś na nim siedział. - Co tu robił ten Higgins? – Pomyślał – a może w nocy się wyprowadził? Muszę
go zapytać jak wróci. - Halo! Jest tam kto? – usłyszał głos dziewczyny. - Aaaa to ty Amy? Co tu robisz? - Przyszłam zobaczyć jak ci się pracuje! Ach, jakie fajowe króliczki! Ten biały cuuudny jest! - Chcesz go kupić? - Nie mogę, kot by go zjadł! Sam jesteś? – spytała siadając prowokacyjnie
na ladzie. - Sam. Ale pan Higgins zaraz wróci! Amy zeskoczyła z lady. - No to poproszę coś dla mojego kota, ale nie myszki! – zaśmiała się – Ty taki duży facet, a takie małe zwierzątka sprzedajesz! Powinieneś lwy, tygrysy
albo krokodyle! - No już nie wymyślaj! Masz co chciałaś dla swojego tygrysa! - Papapa, będziesz dzisiaj w klubie? Przyprowadź psa! - Nie wiem, zobaczę. Amy wyszła kręcąc tyłkiem w krótkiej czarnej spódniczce. Czerwona wstążka
w jej rudych włosach uniosła się z wiatrem. Jeszcze pół godziny i zamknie sklep. Zarobił sporo. Wszystkie transakcje wpisał
do dużego zeszytu. Pieniądze zamknął w sejfie i wolny, zadowolony
z kończącego się dnia, wrócił do domu. Na spacerze pies grzecznie szedł przy nodze. Żadnego ciągnięcia, wyrywania się albo wwąchiwania się w jeden punkt drzewa. Szybko i zgrabnie załatwiał swoje potrzeby na opuszczonej posesji, w zarośniętym ogródku. Idąc ulicą machał ogonem stawiając łapy pewnie i prosto. Był z panem, najedzony, wyspany, zapatrzony w swojego wybawcę. - Ben, pozwolisz, że go tu przywiążę do stołka? To bardzo grzeczny pies! - A co mi tam! Zza baru go nie widzę, a w końcu zawsze mogę powiedzieć,
że to on was zaprosił! – zarechotał. Kumpli jeszcze nie było. - Ben, na końcu ulicy, tam za stacją jest sklep dla zwierząt. Wiesz coś o nim? - Nie. Ja tam nie chodzę, najwyżej jadę do stacji po paliwo, ale dalej już nie. - O rany! Anthony ze swoim psem, czyli Aniołem! Sory, Aniele pokaż ryj! – zaryczał Martin. Pies skulił się nieco, patrząc na Anthony’ego. - Fajny jesteś – Martin pogłaskał go po łbie. Pies ośmielony pomachał mu ogonem. - Dziwię się, że cię nie pożarł – odparł Anthony – on lubi tylko blondynki. - A rude? – zapytała Amy sadowiąc się na stołku – Jakiś on za mały do ciebie! - Nie twoje zmartwienie! Urośnie! Znowu spędzili trzy godziny na stołkach pijąc piwo. Angel leżał na podłodze patrząc
na Anthony’ego ze zrozumieniem dla ludzkich słabości. Dzisiaj królowała cisza. Może to szara pogoda, niskie ciśnienie zgasiło w nich chęć do zwykłych wygłupów i przekomarzań. Przez chwilę każdy chodził po korytarzach własnego umysłu, szukając tego, co było im akurat potrzebne albo nie szukając niczego. - No i jak w pracy? – zapytał Ben, czyszcząc ścierką w kratę szklankę do piwa. - Ok. – nie przemęczam się. - Ile ci płaci? Powinien nie mniej niż 5,30 za godzinę. - Nie wiem, zobaczę po tygodniu, założył mi konto. - Coś ty? chory? – nie wiesz ile ci płaci? - Ile by nie było to zawsze lepsze niż nic! - Byłam tam Ben – wtrąciła Amy. – Fajny sklep, sama chciałabym tam pracować. Cisza, spokój, tak jakby siedział w domu, a jeszcze coś zarobi. Prawda Anthony? - No. – krótko i zwięźle odparł. Właśnie przechodzili koło opuszczonego domu. Samochodów już nie było,
ale dom cały był oświetlony. Za oknem przesunęła się sylwetka chyba mężczyzny w jedną stronę, potem w drugą, jakby chodził tam i powrotem. Przy uchu trzymał telefon. Druga sylwetka podeszła do pierwszej wymachując rękami. Po chwili wszystkie światła w domu zgasły. - Wiesz, mam dzisiaj czas. Może odprowadzę cię z psem do domu? – spytała Amy. - Jak musisz… Szli razem i nie razem. Pies zachowywał się jak zwykle wzorowo, natomiast Amy podskakiwała, wykonywała jakieś taneczne ruchy w marszu, jakby szła
do sklepu z zabawkami. - Amy, ile ty masz lat? - Siedemnaście. - A co na to mama jak tak wracasz o północy? - Mama ma nowego facia, patrzy w niego cielęcymi oczami, a mnie chyba
nie widzi. Myślę, ze się cieszy, że mnie nie ma w domu. Żeby nie ja, to kot by usechł z głodu. Mam tak szczerze dość tego domu, wierz mi rzygać mi się chce jak na nich patrzę. - Ale nie masz wyjścia. Przynajmniej na razie. Znajdziesz sobie faceta i wyprowadzisz się od nich. - Spoko! Już znalazłam! Ciebie! - I co ja mam z tym zrobić? Zabrać cię do domu matki i będziemy sobie żyć we trójkę? - Nie. Chociaż chciałabym poznać Twoją mamę. Chcę abyśmy byli przyjaciółmi, wiesz, moim bratem. Jestem sama jak palec. - Chyba, że tak. Przyjdź jutro pod koniec dnia do sklepiku, razem wrócimy. Powiem mamie, żeby coś na lepszego obiad zrobiła! - O to cudownie! Amy zaczęła podskakiwać jeszcze wyżej. - To do jutra! Pies pokiwał jej ogonem na pożegnanie. - A ty co!? – Podlizujesz się jej? Matka jak zwykle już spała. Ciemności panujące w domu nie przeszkadzały Anthony’emu wejść do kuchni, aby razem z psem zajrzeć do lodówki. Światło oświetliło obie twarze. Znalazł parówki. Jedną dał psu, drugą jadł idąc po schodach do swojego pokoju. Około południa przyszła Amy. Włosy związała niebieską wstążką, wyglądała bardziej wizytowo. Nie żuła gumy. Pies powitał ją podskakując z radości. - Zabierasz go do pracy? Szef ci pozwala? – spytała Amy. - Już pozwolił. Nie chcę, żeby siedział w domu. W końcu to sklep dla zwierząt! Poczekaj z nim na dworze, muszę przed zamknięciem trochę tu podziałać. Było miło tak iść z Amy, której buzia się nie zamykała. Nie słuchał tego, co mówiła, nie był przyzwyczajony do takiego bombardowania słowem. Nie chciał jej przerywać, ale zrozumiał, że musi ją trochę wychować. Przy stole Amy siedziała jak zaklęta. Kiwała tylko grzecznie głową i króciutko odpowiadała na pytania matki. - Ile ty masz lat, dziecko? - Sie.. szesnaście – odpowiedziała nawet się rumieniąc. Kłamstwo ma krótkie nogi – pomyślał. - To twoja dziewczyna Anthony? - Nie, mamo. To koleżanka tylko ostatnio jej obiecałem, że będę dla niej bratem. No i dobrze, bo ja też nie mam siostry! - A to taka zabawa – zaśmiała się matka – Amy bywaj u nas tak często
jak chcesz, a teraz jedz, bo ci wystygnie! Po obiedzie Amy zaczęła buszować w jego płytach. Co chwila wydawała z siebie okrzyki zachwytu. - Dasz posłuchać? - Masz słuchaj! – podając jej słuchawki, zrozumiał, że to koniec jego wolności. Będzie musiał ciągle coś dla niej robić, ustępować, bo jeszcze się rozbeczy!
Aby okazać jej swoje niezadowolenie, zszedł na dół i usiadł koło matki
na kanapie. - No i co? Poszła sobie? - Nie. Słucha moich płyt i leży na moim łóżku. - Musisz jakoś unormować sprawy, ale daj jej trochę luzu. Ona jest jak dzikie dziecko. Ale miła jest. - Wiem. Tego wieczoru już we trójkę, razem z psem, przemierzali drogę do klubu.
Nagle ulicą zawładnął dźwięk syren kilku policyjnych samochodów. Przemknęły obok nich i po chwili dźwięk ucichł. - To gdzieś niedaleko – powiedział. Przyspieszyli kroku. Po chwili jakiś policjant zagrodził im drogę. - Stop! dalej nie można! Stop! – krzyczał. Na ulicy stało kilka samochodów z migającymi światłami. Policjanci ukryci
za nimi mieli broń wycelowaną w opuszczony dom, który tak zainteresował Anthony’ego. Policjant z tubą przy ustach wołał: - Wszyscy wychodzić z podniesionymi rękami! Macie pięć minut.
Potem strzelamy! Zapadła cisza. Dom wyglądał na martwy, ale w jednym z górnych okien drgnęła poszarpana firanka. Cisza była okropnie ciężka, podkreślona miganiem niebieskiego światła, przy zapadającym zmierzchu potęgowała uczucie grozy. - Anthony – szepnęła Amy – oni tak mogą tu stać godzinę. Będą wołać i wołać
a my tymczasem mykniemy bokiem tam za samochodami. To tylko dwieście metrów i będziemy w klubie! Przecież nas nie zabiją! - No niby tak… dobra, startuj! Ruszyli z opuszczonymi głowami w stronę gdzie stały samochody policyjne.
W tym momencie ktoś strzelił. Suchy trzask i wyleciało okno samochodowe rozsypując się na tysiąc kawałków. Policjanci otworzyli ogień. Ktoś strzelał z dwóch okien domu. Kilku policjantów w specjalnych strojach ruszyło do drzwi wyrywając je z zawiasów i strzelając na oślep. Anthony zrozumiał, że jest na linii ognia, on i Amy. Chciał ją osłonić ciałem biegnąc jak mógł najszybciej i wtedy poczuł jakby coś go puknęło w plecy,
po prawej stronie, był już praktycznie poza zasięgiem ognia, ale to uderzenie zupełnie zbiło go z rytmu biegu, nogi stały się miękkie i zrozumiał, ze upadek jest nieunikniony. - Amy uciekaj, weź psa! Leżąc widział jak akcja się kończy. Policja wbiega do domu, a z okien już nikt
nie strzela. Czuł się słabo. Zdążył zobaczyć jakieś nogi biegnące w jego kierunku
i dźwięk syreny, ale inny, to chyba karetka pogotowia. Czuł na policzku zimną kostkę ulicy. Zimno rozlewało się po całym ciele. Przytomność odzyskał w szpitalu. Obok niego stała Amy. - Gdzie pies? - W domu z matką, ona czeka na wiadomość. - Co się stało? - To moja wina! Boże, co ja narobiłam! Dostałeś kulkę, chyba masz coś
z kręgosłupem. Czekamy na wyniki. Czeka cię operacja, ale przeżyjesz. - Tylko nie będę chodzić? Tak? Nie czuje nóg… - Niekoniecznie, ale tak może być – powiedziała cicho Amy. Nie martw
się, wezmę klucze do sklepu i zastąpię cię, potrafię! A ty leż i nie ruszaj
się, wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Proszę, jesteś dla mnie… i rozpłakała się. Biegnę do twojej matki, pewnie będę przez jakiś czas mieszkać u ciebie. Chce jej pomóc się wygrzebać. Siedzi i płacze, cała spuchnięta! - Zmęczony jestem, będę spać… idź do matki… i sklep. – mówił coraz ciszej. Kilka miesięcy później Amy pchała wózek z Anthonym, a on trzymał na smyczy psa. Wiosna nabrała tempa. Wszystko rosło, piękniało, nawet zapuszczone osamotnione ogródki wyglądały o niebo lepiej. - Widzisz, wszystko się ułożyło! Pan Higgins powiedział, że nadal możesz pracować, masz na koncie ponad trzy tysiące funtów! On ci chyba płaci 8 za godzinę! Nieźle! A ja mogę być twoją asystentką, bo nie dasz sobie rady sam!- Tak powiedział! - Jakoś sobie dawałem. - Było, ale się zmyło! Ciesz się, że żyjesz. Ja jestem szczęśliwa, że żyjesz i że odtąd będę obok ciebie. - Cieszę się… jesteś fajna dupa! Wiesz? Tylko musisz jeszcze podrosnąć jak dla mnie! –Powiedział. Wiedział już, że ich związek jest nieunikniony. Kiedy Amy siedziała przy jego łóżku, patrzył w jej czarne oczy o pięknych rzęsach i widział w nich szczerą sympatię nastolatki, a nawet miłość i oddanie. Nikt nigdy
nie głaskał go tak po ręce. Co się dalej zdarzy, nie wiadomo, ale dobrze, że jest teraz właśnie, tu. Patrzył na swoje nogi w sportowych butach oparte na podnóżku wózka. Przesuwały się na tle płyt chodnikowych. Drzwi sklepu były otwarte. Stał w nich pan Higgins. - Dobrze, że was widzę, mam wam coś do powiedzenia - opierał ręce na lasce
z piękną, srebrną główką psa. - Po pierwsze muszę cię pochwalić Anthony, mamy niezłe zarobki, mam
dla ciebie premię. Dobrze to zorganizowałeś z Amy. Tobie też dziękuję. Może zechcecie sobie wyremontować te trzy pomieszczenia na zapleczu? Można tam zrobić małe mieszkanko i nawet jest mały ogródek… - A to super propozycja! - powiedział Anthony. Może nie ja, bo mam matkę,
ale Amy nie ma gdzie mieszkać. Będzie panu wdzięczna! Amy stała jak słup soli. Oczy otworzyła na całą szerokość i nawet usta miała otwarte! - Ja muszę wyjechać bardzo daleko, nie wiem czy jeszcze tu zawitam,
ale zostawiłem u notariusza testament, że jeśli nie wrócę przez trzy lata,
ty, Anthony, będziesz właścicielem konta, sklepu i tego, co za nim. Jak ci się podoba? - No … nie wiem, co powiedzieć, dziękuję panu. A teraz zamykamy sklep na dwie godziny i idziemy do cukierni naprzeciwko,
by ciastkiem i lodami przyklepać transakcję. – Powiedział ożywiony, odmłodzony pan Higgins. – Potem się pożegnamy, niestety! Firanka w kuchennym oknie lekko powiewała. Matka sprzątała kuchnię. Starała się, aby Amy miała ładny, czysty dom. Zawsze chciała mieć córkę. Ta Amy może była zbyt zakolczykowana jak na jej gust, ale w tłoku ujdzie. To dobra dziewczyna. Anthony ją lubi… może nawet cos z tego będzie? – pomyślała – może doczekam wnuka? Od czasu, kiedy pojawiła się u niej Amy, kiedy z takim szczerym poświęceniem zajmowała się nią i jej synem, życie nabrało kolorów. Nie miała już tyle czasu
dla seriali, co dawniej. Czasem chodziła z psem na spacery. Czuła się lepiej. Gdyby jeszcze Anthony chodził… Cuda się zdarzają, pomyślała. Sięgnęła po ścierkę, aby umyć górę lodówki i strąciła pudełko. Wypadły z niego czarne lakierki. Przez chwilę patrzyła na nie jak na coś, nie z tej ziemi. - Nie Anthony nie może tego zobaczyć, rzeczywiście te buty są jak dla nieboszczyka! Włożyła je do pudełka. Wyszła z nimi przed dom i wrzuciła je do pojemnika
na starą odzież. *** W sklepie kilka osób krążyło między wieszakami. Dwie kobiety czekały przed zasłonką do przymierzalni. Miało się wrażenie, że to normalny magazyn
z odzieżą. Dla niektórych był to jedyny sklep, w którym mogli się ubierać. Starsza kobieta w czerni, o pięknych białych włosach, trzymając w rękach lakierki, spojrzała na drugą, młodszą. - Chyba to byłby dobry rozmiar – powiedziała kobieta, oglądając podeszwy
w poszukiwaniu numeru. Lakierki w kolorze czarnym, miały rozmiar 41.
Nie za duże i nie za małe. - To całkiem nowe buty! Mój Henryk nosił taki rozmiar. Będzie mu elegancko
w niebie. Jeszcze poszukam jakiegoś garnituru, bo koszule i bieliznę ma dobrą.
Oj, Heniu nie myślałam ze to ja będę cię wyprawiać na tę podróż! – zwróciła się
do swojej towarzyszki o bladej smutnej twarzy. Z butami w ręku podeszła do kasjerki. Ta postawiła je na wadze. - 19,80 - Bierze Pani?