Nie mój świat, nie mój czas cz1

            Stałam na środku pola. Niby nic nadzwyczjnego, pole jak pole, niedaleko był las. Nie oszukujmy się żadna nowość...a jednak coś we mnie powtarzało: to nie twój świat, to nie twój czas. Przyznaję, poczułam się lekko zaniepokojona. Rozejrzałam się dosyć nerwowo i spojrzałam na siebie. Dwie ręce, dwie nogi, dżinsy, kurtka, włosy jakby trochę dłuższe? Nie, wydawało mi się tylko, ale w mojej głowie jakiś głos powtarzał: to nie twój świat, to nie twój czas. Może stałabym dłużej usiłując przekonać samą siebie, że przecież nic się nie stało i wszystko jest w porządku, gdyby nie drobny szczegół, detal właściwie... W moim kierunku jechała konno grupa osób. I nawet mój racjonalny umysł nie potrafił wytłumaczyć dlaczego tak dziwnie są ubrani, skąd się wzięli na pustym przed chwilą polu. Dobrze wytłumaczyć, to ja sobie to wytłumaczyłam, nawet logicznie, że mam zwidy. Pewnie spadek poziomu cukru, nagłe niedotlenienie czy coś. Ale to, że omam się do mnie odezwał i najwyraźniej miał mi coś za złe, to moja racjonalność w tym momeńcie odmówiła usług. Co tu robisz? Kim jesteś? Co to za strój? Te pytania mogłabym zadać sama, ale ostatnie mnie dopiero odblokowało, ktoś kto ma na sobie tunikę, bardziej przypominającą suknię niż cokolwiek innego, ma do mnie pretensje?!

cdn...