Moje dłonie ( przedruk z Inter- ...)

47

ZBIGNIEW BARAŃSKI____________moje dłonie

Swoje dłonie mogę oglądać i oglądać… Coś w nich musi być takiego, co mnie zaciekawia. Są przecież wyjątkowe. Takie żywe… O!… Poruszam palcami, a teraz przyglądam się paznokciom. Ładne są. Dbam o nie. Moje dłonie różnią się od innych. Koledzy mają takie sobie, zwyczajne, często brudne i zniszczone, no i czegoś im brak. Nie mają tego, co ja mam, i dlatego moje dłonie są takie wyjątkowe. Chociaż ostatnio nie miałem dużo czasu, by je podziwiać. Ludzie patrzą na mnie podejrzliwie, nie mogę być z nimi sam na sam. Zazdroszczą mi… Kiedyś stanąłem przed lustrem i kiedy tak je oglądałem, spojrzałem sobie w twarz. Była piękna… Wypiękniała podczas patrzenia na dłonie; stała się uduchowiona. Odtąd kiedy tylko nadarzała się okazja, by pokazać się innym, np. podczas rozmowy, przyglądałem się wcześniej swoim dłoniom. Z czasem potrafiłem już kontrolować swoje uczucia, które przepływały tajemnymi kanalikami z dłoni na twarz. Kiedy potrzeba było smucić się, smutek mój był szczery i piękny. Będąc z niewiastą, albo uśmiechałem się tajemniczo, filuternie, albo śmiałem się, zależnie od potrzeby. Zyskałem sobie opinię człowieka dobrze wychowanego i inteligentnego. Bo w moich dłoniach jest coś, czego szukać ze świeczką u innych. Potrafię to docenić. Kiedyś napomknąłem o tym mojemu najlepszemu przyjacielowi, ale nie zrozumiał mnie. Powiedział coś złośliwego pod moim adresem, a przecież i on, stojąc przed lustrem, przygląda się swojej twarzy. No, ale on nie ma takich dłoni. Poza tym ze swoją twarzą nigdy mi nie dorówna. Mogę godzinami się im przyglądać. Nauczyłem się rozumieć życie. Któregoś dnia spotkałem sąsiadkę, zupełnie nieoczekiwanie, a unikałem jej od dłuższego czasu, ponieważ widziała mnie, jak wracałem do domu pijany, i przechodząc obok jej drzwi, ukradłem butelkę mleka. Sąsiadka uśmiechnęła się i to mnie zaskoczyło. Obejrzałem się, ale nikogo prócz nas nie było, więc przystanąłem pod ścianą i przymknąłem na chwilę oczy. – Źle się pan czuje? – usłyszałem.

„Inter-. Literatura-Krytyka-Kultura” 2(4)/2014

48

Nie odpowiedziałem. Nie wiedziałem, co powiedzieć, gardło miałem czymś zatkane. Spojrzałem na nią i wtedy zdałem sobie sprawę, że się boję.  – Nic panu nie jest? Skuliłem się w sobie. Trzęsłem się jak w febrze… Już jej nie widziałem, nic nie widziałem, a kiedy oprzytomniałem, byłem sam i w swoim mieszkaniu. Długo o tym myślałem. W końcu musiałem przestać, chociaż byłem u końca rozwiązania tej zagadki. Przestraszyłem się. Patrzenie na dłonie nie dawało mi już radości. Niekiedy nawet chowałem je szybko za siebie i czułem wtedy, że coś się ze mną dzieje. Chudłem w oczach. Moja twarz stawała się szara i była ciągle zmęczona. Musiałem temu zaradzić, w przeciwnym razie nie mógłbym spotykać się ze znajomymi. Coś trzeba było zrobić. Ale co? Postanowiłem, że to będzie coś na moją miarę, jakiś wielki czyn, który podniesie mnie w oczach ludzi, a tym samym potwierdzi moją wyjątkowość. I uspokoi mnie. Tymczasem dni leciały i po pierwszym porywie, kiedy to poprawił mi się apetyt, wciąż nie znajdowałem niczego, co by pozwoliło mi wyróżnić się. Znowu chudłem. W pracy męczyły mnie spojrzenia kolegów. Nawet propozycja koleżanki, aby pójść do kina, nie poprawiła mi humoru. Nic mnie nie cieszyło. Myślałem tylko o tym, by jak najszybciej wrócić do domu i w spokoju zająć się sobą. Miałem dziwne przeświadczenie, że jak tylko tam się znajdę, będę wiedział, co robić. Męczyłem się przez to jeszcze bardziej. Mijały dni… Już nie obcinałem paznokci. Patrzyłem ze smutkiem na dłonie. Nie myłem się. Z trudem się zmuszałem, by chociaż umyć twarz przed pójściem do pracy. Cierpiałem. Pewnego popołudnia, wracając po pracy do domu, doznałem olśnienia. Ależ tak! Jakie to proste! Wystarczy przecież zająć się czymś, czymkolwiek, wyrobić sobie jakiś nawyk, np. do zbierania znaczków pocztowych lub fotosów piosenkarek, i wszystko wróci do normy. Będę mógł spać spokojnie, a z czasem… W pierwszym odruchu rzuciłem się do szafy, gdzie trzymałem zdjęcia nagich kobiet, ale po chwili myśl ta wydała mi się płaska, nielicytująca z powagą chwili. Przygasłem nieco i moje odrodzenie wydało mi się odleglejsze. Nie rezygnowałem jednak, nadal rozpierała mnie energia. Znowu minęło parę dni. Któregoś wieczoru odwiedził mnie kolega z pracy. Niby