Miłość, faceci i inne kłopoty (Początek)

- Cholera jasna, ale mam pecha...!
Mruknęłam coś, co od biedy możnaby uznać za odpowiedź. Mimi od zawsze miała tendencje do dramatyzowania. Obecnie miałam na głowie ważniejsze rzeczy, niż jej domniemany pech. Praca semestralna z polskiego sama się nie napisze.  Przyjaciółka klapnęła na krzesło obok mnie i bezceremonialnie wyrwała mi właśnie zapisywaną kartkę. Zrobiła to tak szybko, że nie zdążyłam zabrać długopisu. Ze złością zerknęłam na jej zdobycz. Świeżo zapisaną stronę znaczył długa czarna krecha. Niech to motyla noga, będę musiała zaczynać od początku. Westchnęłam i zatkałam dlugopis .
- Rozumiem, że jesteś zdenerwowana, ale mogłabyś mi nie wyrywać pracy - zamaskowałam starannie pobrzmiewający w moim głosie wyrzut. Lata chodzenia na kółko teatralne w końcu jakoś zaowocowały w praktyce - Przypominam, że termin mam za dwa tygodnie.
- No bo ty mnie nie słuchasz.
Jak do obrazu. Nie wiem jakim cudem jeszcze z nią wytrzymywałam. Mimi, gdyby się postarała, mogłaby zostać szkolną gwiazdą. Spełniała wszystkie warunki: była niebrzydka, pewna siebie, znała się na modzie i nade wszystko kochała mówić. Niezależnie od tego czy rozmawiała z nauczycielem, sprzedawcą w sklepie, czy kierowcą autobusu z jej ust wylewał się nieustanny potok słów. Mogła chociaż zaprzyjaźnić się z jakąś jej podobną śliczną blondynką, która wyglądałaby, jakby właśnie zeszła z okładki jakiegoś pisemka dla nastolatek. Mogła. Ale nie, Mimi zawsze powtarzała, że jest ponad to wszystko, co ją otacza. Co oznaczało, że nie obracała się w grupie liderów i popularnych. Co oznaczało, że z braku alternatywy zasypywała swoimi wypowiedziami mnie. Co oznaczało, ze nie miałam ani chwili spokoju. Moje życie, od kiedy pojawiła się Mimi przypominało radosny, szczebioczący chaos.
Mimi nerwowo bawiła się łańcuszkiem od pierwszej komunii. Kolano drgało jej w rytmie jakiejś piosenki, którą tylko ona słyszała. Była stuprocentowo gotowa na kolejne wywrócenie mojego nastoletniego życia do góry nogami. Przekręciłam się na krześle, szykując się na co najmniej półgodzinny wywód i przywołałam na twarz uśmiech numer dwa pod tytułam: no-co-ty-nie-powiesz-czemu-jeszcze-o-tym-nie-wiem-?
- No dobra - zaczęłam - co właściwie się stało?

Dajcie znać, czy po przeczytaniu takiego wstępu chcielibyście czytać dalej - interesuje mnie czy to, co piszę w ogóle ma szansę kiedyś trafić do szerszego grona odbiorców. Z góry dzięki za opinie :-)