Każda epoka ma swe własne cele

rzenikało drzewo, drzewo budulcowe, te które pięknem miłości wypełniało natchnione urodziny gdzie uśmiechały się tak piękne oczka i nie przypadkiem adorowały im rodzinny, o których tylko pamiętają rozrywki no i niektórzy którzy w ich ciałach.....
-Obraz,obraz-wyrzekłem zmieniając położenie.
      Zieleni ziemi która do tej pory grała zdobywając następne oddechy, nadziejką była i na pewno chciała przemierzać tak trochę na żywo oddaną wiarę,którą co niedziela wymawiała kazania obrazom stojąc z boku trzymając się ich ciał, ciałem- pomyślałem słysząc podpowiedź z nad głowy jeszcze w troszkę innej świątyni wraz z dźwiękiem połączenia.
Obserwując promienie myślałem o wnętrzu, wnętrzu roztańczonych godzin i chwil które przymilkły ,przemierzały dusze, które były ukryte blaskiem posacki a może tylko stukotem kroków które czasami trafiały do konfesjonałów ucząc relacji wnętrza z wnętrzem? Zaczepiały wspomnienia, krótkie podkreślenia że coś jest tu nie szczerego jest jakby obrazem pełnym prawdy? lecz wyabstrahowanym , także tak schowanym niczym kubki smakowe które są ale po co? i czy czują? czy my czujemy? Powracam do tych przemyśleń jakbym stał tam na krzyżu w ten nieco słoneczny a także burzliwy dzień ,przemierzając wszystkie stacje właśnie z życiem które staje się  przewodnikiem gdzie Słońce wzeszło ponad chwile tak piękne gdzie mogłem spoglądać .... biel ,niewinność i ulice w niebieskim kolorze  mogłem dalej dryfować ,rodząc kroki już nie snu lecz piękna miłości Boga- pośród ławek i kolorowych szkieł w oknach, witraże promieni rozświetlały złotym blaskiem taniec słońca odbijając się od złotych krawędzi wiary, napawając mnie uśmiechem który tak bardzo pomagał żyć, siedząc i być o zamkniętych oczach i myśląc o ukochanej,  ukochanej.

                                                                         Z poważaniem ukochanej rodzinie.