Jestem...

Jestem...lecz tylko po słońcu, po dniu, po jaskrawych odcieniach kłamstwa jakim jest życie. Umieram razem z nim lecz ma dusza nie będąc gotowa na koniec ucieka, zwiewa niczym mysz przed miotłą. W pełnej ciszy, bez szumu. "Dlaczego?" to pytanie zadaję sobie codziennie. Czy ucieczka jest jedynym znanym mi sposobem na odnalezienie mapy do "El Dorado"? Krainy w której złoto nie jest błyskotką dającą kobiecie poczucie wartości wyższej niż podarunek od losu, ojca, matki? A dla mężczyzny biletem do krainy cielesnej rozkoszy? Krainy w której złotem jest akceptacja samego siebie. Gdy podczas spojrzenia w lustro ciśnie się na usta słowo „Bracie”, „Siostro”? Ach te pytania…są bowiem każdym maleńkim ziarnkiem piasku na plaży przy morzu niewiedzy. Po którym dryfuję. Lecz czy powinienem się tym martwić? -Nie!- przecież nic nie wiem. Jestem tylko ciemną, marną jednostką wyposażoną w skamieniałą gąbkę świadomości. Błąd…Jeśli wiem o tym, wiem o wszystkim. Nie mając styczności z emocji znam ich mnóstwo. Strach, cierpienie, samotność, miłość, radość. Nie mając pojęcia czym jest nadzieja, wiem, że może być lepiej. Nie sądzicie, że to paradoks? Ja owszem. Będąc….Leczy tylko po słońcu doskonale wiem, że jest ciemno, mrocznie, źle. Ale i tak brnę w tę otchłań czując, że podaruje mi ona to czego pragnę. I chociaż serce zagłuszając rozum wykrzykuje hasła mówiące, ze przecież noc także ma swój kres, niszcząc tym samym trywialny obraz moich pragnień który i tak sam spalam na stosie sztuki. Pękają bowiem ramy, drze się płótno, skrapla się farba która wcześniej będąc kolorem zachodzącego słońca symbolizującego inicjację tak upragnionej nocy, zmienią się w strumyczek. Taniec kropli czegoś co przeraża i daję życie. W ostatni napój Chrystusa. Krew….która śpiewa „ kap, kap…”. Układając się na zimnych i brudnych od błota kafelkach muzeum w którym czekam na noc, gwiazdy i mój najukochańszy księżyc…gdyż jestem dobrym mrokiem.