Ja jestem tylko człowiekiem przebranym za..

Ja jestem tylko człowiekiem przebranym za anioła.

Mój dom jest nigdzie. Mój dom jest wszędzie. Mój dom jest w niebie?

Ludzie bez twarzy dookoła mnie. Patrzą, lecz nie widzą. Wyczuwają, ale nie czują. Słyszą, ale nie usłyszą. Tak błąkam się wśród nich sam, szukając kropli wieczności w krainie śmierci. Zabawne, znajduję tylko przykryty kurzem krucyfiks, który biorę za skarb. Nie chcę więcej szukać. Zapytasz, czy już odkryłem? Choć znalazłem odciski niebiańskie, z pewnością jednocześnie straciłem jakąś cząstkę harmonii niebiańskiej. Poruszam się tak niepewnie wśród odbić grzechów na granicy światów. Tak się boję, o cały drżę na myśl o ostateczości. Gdzie jestem? Czy istnieję? Głos słodyczy, przeobrażony w niebieską sukienkę, szepcze mi do ucha subtelne słowa: jesteś tylko aniołem przebranym za człowieka. Uspokajam się, biorę wdech i wreszcie zamiast krwi wypływa woda z moich ust.