IRMA - rozdział 1

- Ale jak to?

- Z tego co mi Ala mówiła to wpadł pod samochód..

Nie usłyszałam co mówił dalej, przed moimi oczami pojawiła się postać Maxa i jak jego ciało zostaje trafione przez kupę metalu.

- Muszę go zobaczyć.. ja… ja muszę do niego iść. – pojawił się we mnie strach, jak zwykle zaczęłam myśleć o najgorszym choć nie wiem co mu dokładnie dolegało.

Szybko ubrałam rzeczy które miałam wczoraj na sobie i wybiegłam na korytarz.

- Irma! Irma, czekaj! – rozległo się za mną wołanie brata.

- Co?!

- Spokojnie, zawiozę cię. – pomógł mi wstać z podłogi po tym jak ubrałam buty i pobiegliśmy do garażu zabierając samochód matki.

Czułam się jakby to trwało wieczność, nie wiem co powodowało we mnie takie uczucia nigdy nie spodziewałam się, że zamiast uśmiechu na wspomnienie chłopaka pojawią się łzy. Byliśmy ze sobą ponad dwa lata i ten czas był najlepsza częścią mojego zepsutego życia. Zawsze mnie wspierał i pomagał. Był inny, czasami nieobecny ale promieniał gdy byliśmy razem. Mówił mi, że mnie kocha i wiedział, że ja czuje to samo choć nigdy mu tego nie powiedziałam. Trudno mi było wypowiedzieć te dwa słowa po tym jak zrozumiałam powagę tych dziewięciu liter. Ale teraz wiedziałam, że jest inaczej, czując że mogło mu się coś stać, może jeśli ma nawet zadraśnięcie to, to zmusiło mnie by mu to w końcu powiedzieć.

- Chodźmy – powiedział Oliwer wyjmując kluczyki ze stacyjki.

Nie odpowiadając mu wbiegliśmy do szpitala.