I przyjaźń zakwitła...

W ciemną noc szły razem. Księżyc swoim blaskiem opromieniał im drogę pełną kałuż. Deszcz lekko padał, lecz one go nie czuły. To był ich czas. Przechadzały się nad jeziorem, rozmawiały. Odkryły wtedy swoje drugie twarze. Żadna z nich nie myślała, że potrafią się przed sobą tak otworzyć. Paulina kiedyś nawet bała się Weroniki, a także uważała, że ona jej nie lubi. Ale wspólna pasja, jaką była koszykówka, połączyła je, i się polubiły. Ale teraz. To był ten czas kiedy naprawdę poczuły, że mogą sobie zaufać. Weronika zaczęła opowiadać o jej sytuacji rodzinnej, a także o tym, co się dzieję między nią a jej przyjaciółmi. Paulina dobrze rozumiała Weronikę i jej uczucia. Czuła że sytuację między swoimi rodzicami miały bardzo podobną. Długo i namiętnie o tym dyskutowały. Kiedy to Paulina powiedziała Weronice, że czuję, że wszystko się zmienia, ona, jej przyjaciele, jej życie. Nastał moment, kiedy poczuły ,że naprawdę mogą sobie zaufać i że się rozumieją. Wtedy właśnie chyba można określić moment gdy zaczęły się przyjaźnić. Paulina martwiła się o to, że jej przyjaźń z innymi ludźmi zaniknie, a nie chce by tak było. Weronika przeżyła w życiu bardzo dużo jak na zwykłą nastolatkę. Dlatego jak nikt rozumiała ją, bo większość tych jej przeżyć sama kiedyś doznała. Potrafiła jej doradzić i zrozumieć. Długo jeszcze debatowały na tematy miłości, przyjaźni i rodzinie. Ta rozmowa była im potrzebna. Wiele dały sobie nawzajem wtedy spacerując z treningu w świetle księżyca. Ten wieczór na zawsze zmienił ich życie.Teraz już zawsze je dzieliły ze sobą. Dzwoniły do siebie wieczorami, w szkole co przerwę rozmawiały, na treningu razem się śmiały i nadal chodziły na spacery. I już zawsze mogły na siebie liczyć. Weronika i Paulina jeszcze wiele razy były przy sobie, kiedy tego potrzebowały...

Paulinkoo. Dziękujęę Ci za wszystkoo . ;***