Daktyloskopia

            Zawahałem się, nie wiedząc co myśleć, i serce mi strachem do gardła podeszło. Jak żyję, takich elegantów widziałem jedynie w kościele.

            Diabeł to, czy człowiek?

            Dziwnie mi było. I coś burzyło moje poczucie spokoju. Jakbym się zawieruszył po pijaku, i trafił na obce wesele.

            A przecież wciąż byłem u siebie i ze słodyczą patrzyłem wokół i wdychałem te ulotne chwile, bez ceregieli, z rękami w kieszeniach; pełną piersią oddychałem, pełen młodości i śmiechu.

            Tylko mój kumpel był nieobecny. Już dawno uporał się z pociętymi kartkami arkusza do daktyloskopii. Chyba od początku nie zwracał na mnie uwagi.

            Pomyślałem, że to dobrze. I że to niedobrze, gdy człowiek się zamyśla.