cute people

Ładnym ludziom jest łatwiej, milej i przyjemniej niż ludziom nieładnym. Takie czasy i takie potrzeby społeczne. Nieładny nie wpisuje się kompletnie w estetykę popkultury, gdzie wszystko jest słodkie, lepkie i sympatyczne. Nieładni ludzie mają z reguły gdzieś potrzeby estetyczne i wolą patrzeć na ładnych z wyniosłym dystansem. Jak na produkty spożywcze nowych czasów. Nieładni są dzisiejszą awangardą.

Nieładni ludzie coraz częściej wywołują dreszcz niesmaku, zdziwienia, niechęci. Nieładni ludzie to już prawie patologia. Kalectwo. Chcemy rodzić tylko ładne dzieci, chcemy kochać tylko ładnych ludzi, co rano musimy stać przed lustrem i doprowadzać nasze twarze do odpowiedniego, akceptowalnego poziomu estetyczności. Pomagają nam w tym piękni ludzie z telewizji, pokazując w programach specjalistycznych, jak ulepić naszą twarz. Patrzymy na te Wielkie Piękne Twarze i spływa na nas natchnienie i motywacja, żeby uczynić się na obraz i podobieństwo. Przestaliśmy nawet płakać publicznie, bo łzy zmazują nasze misternie stworzone piękno. 

Coraz częściej odwracamy twarze od kalekich, chorych, fizjologicznych przejawów życia. Nie robimy tego jednak dlatego, że cierpimy na brzydką, niestosowną obojętność. Wręcz przeciwnie. Tępe gapienie się na miganie stu kanałów telewizji zrobiło z nas przewrażliwione, wydelikacone, przeczulone lalki, nie potrafiące przezwyciężyć wstrętu na widok nieestetycznej, nieładnej, mało widowiskowej ludzkiej prawdy.  

Ładni ludzie służą do poprawiania humoru. Nasza współczesna realizacja klasycznej triady: prawda - dobro - piękno. Kiedy patrzymy na ładną twarz, zyskujemy dobre samopoczucie i świadomość harmonii świata. Ale to piękno jest syntetyczne, elektroniczne, medialne. Ładni ludzie bowiem są jak wyroby czekoladopodobne. Prawdziwie piękni, jak belgijskie czekoladki.