Anioł [i człowiek]

Był sobie kiedyś anioł. Odganiał od dobrych ludzi złe koszmary. Nie zawsze to się udawało, czasem sam ranił. Ale nigdy poważnie.

Pewnego dnia natknął się na człowieka, który powiedział, że czas życia mu ucieka.

Tenshi bardzo się zmartwił tymi słowami. Nie mógł nic zrobić, tylko płakać nocami i dniami.

Podglądał nieszczęśnika kilka dni.

Widział w swoich oczach, jak życie jego znika.

***

Tedy anioł podszedł do niego i włożył mu w ręce sztylet i powiedział: "Wbij go we mnie, a gdy się wykrwawię, nie będziesz musiał żyć w obawie już..."

Anioł jeszcze nie skończył, a człowiek dobył ostrza i ranił mocno anioła.

Wtedy spojrzał na anioła i nagle usłyszał, że go woła.

Tenshi oświadczył, iż nie wolno nikogo zabijać.

Człowiek był szczęśliwy, że wyzbył się uczyć; miłość i szczęśce dawno odeszły, smutek był na porządku dziennym. Kiedyś to się zmieniło, ale człowiek starał się wyzbyć uczuć, tej przyjaźni; jeśli nie jej, to chociaż uczucia bliskości drugiej osoby. I udałoby się, gdyby nie natarczywość drugiej osoby.

Teraz, z minuty na minutę, człowiek był coraz słabszy, czuł się coraz gorzej.

Wiedział, że umiera.

Był sam i nikt go nie wspierał. Nie wiedział czemu tak się stało. "Przecież Anioły nie kłamią!" - pomyślał. Umierając, człowiekowi przyśnił się sen. A w nim był Anioł ten.

I rzekł Tenshi: "Myślałeś, że śmierć będzie dla Ciebie lekiem? Popełniłeś błąd. Nieświadomie zabiłeś siebie samego.

Twoje oczy były tak pełne zaślepienia nienawiścią, iż nie zauważyłeś tego. Przyjaciela. Byłem Twoim Aniołem Stróżem, dzięki któremu żyłeś. Kochałem Cię, lecz Ty z braku uczuć sam mnie zraniłeś. Teraz masz to, na co zasłużyłeś. Przecież mnie zabiłeś! Wiedz! Zabiłeś NAS!"

Ale to miłość wygrała, bo człowiek zapłakał z żalu i szepnął: "Przepraszam."

// Napisane w gimnazjum dla Tenshi //