Telewizja nie przytakuje skinięciem głowy, by pochwalić działania dziecka. Nie dostosowuje sposobu mówienia, gdy daje ono wyraz niezrozumienia. Nie nazywa przedmiotów, na które dziecko spojrzy. Nie naśladuje wymawianych przez nie słów. Nie poprawia formułowanych przez nie wypowiedzi. Nie odpowiada na jego wokalizy. W ostatecznym rachunku wszystkie te braki razem wzięte nie tylko czynią z telewizji żałosne narzędzie pedagogiczne, lecz także sprawiają, że jest dla języka potężnie niszcząca.
Telewizja nie przytakuje skinięciem głowy, by pochwalić działania dziecka. Nie dostosowuje sposobu mówienia, gdy daje ono wyraz niezrozumienia. Nie nazywa przedmiotów, na które dziecko spojrzy. Nie naśladuje wymawianych przez nie słów. Nie poprawia formułowanych przez nie wypowiedzi. Nie odpowiada na jego wokalizy. W ostatecznym rachunku wszystkie te braki razem wzięte nie tylko czynią z telewizji żałosne narzędzie pedagogiczne, lecz także sprawiają, że jest dla języka potężnie niszcząca.