To dziwne, myślała, że gdy się przebywa w samotności, lgnie się do natury: drzew, strumieni, kwiatów, i czuje się, że one nas wyrażają, że stają się nami, że nas znają i - w pewnym sensie - są nami; ma się dla nich taką czułość, jak dla siebie samego (patrzyła na to długie, równe światło). Trzymając druty bezczynnie patrzyła i patrzyła, w głębi jej umysłu z jeziora istnienia wstawała mgła, jak oblubienica na spotkanie ukochanego.
To dziwne, myślała, że gdy się przebywa w samotności, lgnie się do natury: drzew, strumieni, kwiatów, i czuje się, że one nas wyrażają, że stają się nami, że nas znają i - w pewnym sensie - są nami; ma się dla nich taką czułość, jak dla siebie samego (patrzyła na to długie, równe światło). Trzymając druty bezczynnie patrzyła i patrzyła, w głębi jej umysłu z jeziora istnienia wstawała mgła, jak oblubienica na spotkanie ukochanego.