Nie szlochałam ani nie załamywałam rąk. Przypominałam wodę wlaną do butelki i pozostawioną w piwnicy: zastygłą i martwą, której nikt nigdy nie miał zamiaru wypić, wylać, rozlać ani poruszyć. Dni były wiecznością. Zdawało mi się, że także nasze cienie ktoś przygwoździł do ziemi, jak gdyby słońce nigdy nie miało się już poruszyć.
Nie szlochałam ani nie załamywałam rąk. Przypominałam wodę wlaną do butelki i pozostawioną w piwnicy: zastygłą i martwą, której nikt nigdy nie miał zamiaru wypić, wylać, rozlać ani poruszyć. Dni były wiecznością. Zdawało mi się, że także nasze cienie ktoś przygwoździł do ziemi, jak gdyby słońce nigdy nie miało się już poruszyć.