Coś, ktoś, jakiś duch ścigał nas wszystkich przez pustynię życia i musiał nas złapać, zanim dotrzemy do nieba. Teraz kiedy patrzę wstecz, wiem oczywiście, że to po prostu śmierć- śmierć nas dopadnie przed wejściem do nieba. Jedyne do czego tęsknimy za życia, co każe nam wzdychać, jęczeć, znosić najrozmaitsze rozkosze mdłości, to wspomnienie utraconego błogostanu, najprawdopodobniej znanego w łanie matki, które może się powtórzyć tylko w śmierci. Ale kto chce umierać?
Coś, ktoś, jakiś duch ścigał nas wszystkich przez pustynię życia i musiał nas złapać, zanim dotrzemy do nieba. Teraz kiedy patrzę wstecz, wiem oczywiście, że to po prostu śmierć- śmierć nas dopadnie przed wejściem do nieba. Jedyne do czego tęsknimy za życia, co każe nam wzdychać, jęczeć, znosić najrozmaitsze rozkosze mdłości, to wspomnienie utraconego błogostanu, najprawdopodobniej znanego w łanie matki, które może się powtórzyć tylko w śmierci. Ale kto chce umierać?