Nie mogę... nie mogę już oddychać, nie mogę spać, nie mogę się nawet poruszać. Mam wrażenie, że wszędzie są mury. Gdziekolwiek się ruszę - bach! Mur. Jeśli czegoś zapragnę - bach! Kolejny mur.
Stałam się w tym wszystkim całkiem niezła – mówić jedno, podczas gdy myśli się coś innego, zachowywać się, jakbym słuchała, kiedy nie słucham, udawać, że jestem spokojna i szczęśliwa, kiedy tak naprawdę jestem na skraju rozpaczy. To jedna z umiejętności, jakie doskonali się z wiekiem.
Nawet w świecie wywróconym do góry nogami, w świecie wojny i szaleństwa, ludzie wieszają swoje ubrania, składają spodnie, ścielą łóżka. To chyba jedyny sposób, by przetrwać.
Nie mogę... nie mogę już oddychać, nie mogę spać, nie mogę się nawet poruszać. Mam wrażenie, że wszędzie są mury. Gdziekolwiek się ruszę - bach! Mur. Jeśli czegoś zapragnę - bach! Kolejny mur.